ทะยู บุตรีของพี่เลี้ยงคนหนึ่งของเก็นจิ ขณะนี้ทะยูมีหน้าที่เป็นนางกำนัลในราชสำนัก ได้เล่าให้เก็นจิฟังถึงเรื่องราวของ องค์หญิงแห่งฮิตะจิผู้อยู่อย่างเปล่าเปลี่ยวมีเพียงโกะโตะและบิวะเป็นเครื่องดนตรีปลอบใจให้คลายเหงา เก็นจิประทับใจกับเรื่องราวนี้มาก เขาจะไปหาองค์หญิงแห่งฮิตะจิในคืนจันทร์ดวงงามจวนจะเต็มดวงของฤดูใบไม้ผลิ ทะยูขอให้นางเล่นโกโตะให้ฟัง โดยไม่ได้บอกองค์หญิงว่า เก็นจิ อยู่ใกล้ๆนางในสวนที่หอมกรุ่นไปด้วยดอกเหมย องค์หญิงเริ่มบรรเลงเพียงเล็กน้อยและไม่ได้บรรเลงต่อ แต่เสียงโกโตะที่นางบรรเลงนั้นแม้ไม่เด่นเป็นพิเศษจับใจเก็นจิมาก

ระหว่างที่เก็นจิฟังเสียงโกะโตะอยู่นั้น เก็นจิพยายามมองลอดรั้วไม้ไผ่เพื่อจะได้มองเห็นหน้าองค์หญิง ทันใดนั้นมีชายคนหนึ่งมาขวางหน้าเขาไว้ เก็นจิคิดว่านี่คงเป็นชายที่มาพบองค์หญิงแห่งฮิตะจิ เก็นจิจึงซึ่งตัวบังในเงามืด แต่ชายคนนั้นกลับเอ่ยปากพูดคุยกับเก็นจิ เขาคือ โทโนะจูโจนั่นเอง พวกเขาออกจากราชวังมาพร้อมกันในตอนค่ำ โทโนะจูโจแปลกใจกับพฤติกรรมของเก็นจิขณะที่พวกเขากำลังแยกกันเดินทาง เพราะเก็นจิไม่ได้ไปทั้งทางคฤหาสน์ซันโจของภรรยา และไม่ได้กลับคฤหาสน์ถนนนิโจของเขาเองด้วย ดังนั้น โทโนะจูโจ จึงลอบแอบสะกดรอยตามเก็นจิด้วยความอยากรู้ว่าเก็นจะไปที่ใด เก็นจิสำนึกเสียใจว่าตนช่างเดินทางอย่างบุ่มบ่ามจนเป็นที่สังเกตของคนอื่นเกินไป

ต่อมาทั้งเก็นจิ และ โทโนะจูโจ ต่างประชันกันส่งสาร์นเกี้ยวพาให้องค์หญิงแห่งฮิตะจิ ทว่าไม่มีคำตอบใดๆส่งกลับมา จนทั้งสองเริ่มงุนงงว่า องค์หญิงเป็นคนเช่นไรกัน ณ คืนหนึ่ง เก็นจิคะยั้นคะยอให้ทะยู นำทางเขาเข้าหาองค์หญิง ทั้งสองมีความสัมพันธืกันโดยเก็นจิไม่ได้เห็นหน้านางเลย

การซ้อมพีธีแปรพระราชฐานของพระจักรพรรดิคิริสึโบะไปยังตำหนักสุซาคุในเดือนตุลาคมเริ่มต้นขึ้นก่อนหน้านี้กว่าเดือนแล้ว เก็นจิเองก็ต้องฝึกซ้อมทั้งดนตรีและการร่ายรำจนลืมองค์หญิงแห่งฮิตะจิไปเสียสนิท

คืนหิมะโปรย เก็นจิไปหาองค์หญิงแห่งฮิตะจิหลังจากห่างหายไปนาน หลังจากทั้งสองมีค่ำคืนร่วมกันจนรุ่งเช้า แสงยามเช้าทำให้เขาได้เห็นหน้าขององค์หญิงชัดเจนจนเขาตื่นตะลึง นางมีดวงหน้าไม่สะสวยนัก สวมชุดเก่าเชยซีดจางไม่เข้ากับอายุที่ยังสาวสด ประตูคฤหาสน์ทีผุพังเอนลงด้วยน้ำหนักของหิมะ คนเฝ้าประตูแก่ชราและบุตรสาวต้องพยายามช่วยกันเปิดประตูรั้วเป็นเวลานานกว่าจะเปิดออก เก็นจิรู้สึกเห็นใจองค์หญิงมาก จึงช่วยดูแลเรื่องสนับสนุนการเงินและเรื่องต่างๆให้นาง

หลังปีใหม่ เก็นจิไปหาองค์หญิงแห่งฮิตะจิ เขาสงสารนาง แต่ว่าจมูกแดงๆโตๆของนางติดในมโนสำนึกของเขาจนทำมห้เขาไม่อยากไปพบนางอีก เก็นจิกลับไปที่คฤหาสน์นิโจ ที่นี่มีมุราซากิที่แสนน่ารักรอเขาอยู่ เขาเฝ้าถามตัวเองว่า ใยต้องใฝ่หาสตรีอื่นในเมื่อมีสตรีงดงามน่ารักเช่นนี้อยู่เคียงข้างแล้ว ระหว่างที่มุราซากิกำลังฝึกวาดภาพ เก็นจิวาดรูปสตรีมีจมูกสีแดงพร้อมทั้งเอาสีแดงมาแต้มที่จมูกตนเอง แสร้งทำเป็นลบไม่ออก แล้วถามมุราซากิว่า หากเขามีจมูกแดงเช่นนี้จะเป็นอย่างไร มุราซากิไม่ต้องการให้ท่านพี่มีจมูกแดงเช่นนั้น จึงเช็ดสีที่จมูกของเก็นจิออกให้อย่างอ่อนโยน[2]