ซุ้มเซนต์ปีเตอร์เป็นงานขนาดใหญ่ชิ้นแรกของจานโลเรนโซ แบร์นินีที่ผสมประติมากรรมและสถาปัตยกรรมเข้าด้วยกันซึ่งกลายมาเป็นจุดสำคัญของการวิวัฒนาการของออกแบบการตกแต่งภายในของประติมากรรมบาโรกภายในคริสต์ศาสนสถาน รูปทรงของซุ้มมาจากลักษณะการก่อสร้างซุ้มชิโบเรียมหรือศาลาชิโบเรียมซึ่งเป็นซุ้มหินเหนือแท่นบูชาที่ใช้กันมาก่อนหน้านั้นในวัดบางวัดในอิตาลี แต่งานออกแบบของแบร์นินีต่างออกไปจากซุ้มชิโบเรียมบ้างตรงที่แบร์นินีนำเอาลักษณะบางอย่างของการสร้างแท่นตั้งศพ (catafalque) เข้ามาผสมกับการออกแบบซุ้มชิโบเรียม และเพดานของซุ้มมีลักษณะคล้ายเพดานที่ทำด้วยผ้า เช่นเดียวกับพิดานศักดิ์ที่ใช้ปกป้องพระเศียรของพระสันตะปาปาในโอกาสวันศักดิ์สิทธิ์ แต่เพดานของซุ้มเซนต์ปีเตอร์ทำด้วยวัสดุอื่นแทนที่

การก่อสร้างและตกแต่งทำโดยแบร์นินีและเพื่อนร่วมงานอีกหลายคนที่รวมทั้งฟรานเซสโก บอโรมินิผู้ช่วยออกแบบโครงสร้างและสเตฟาโน มาเดอร์โน (Stefano Maderno), ฟรองซัวส์ ดูเควนอย (François Duquesnoy), อันเดรอา โบลจิ, จูลิอาโน ฟิเนลลิ และลุยจิ แบร์นินี