ตระกูลภาษาขร้า-ไทประกอบด้วยกลุ่มภาษาที่จัดแบ่งไว้ 5 สาขา ดังนี้

• กลุ่มภาษาขร้า (อาจเรียกว่า กะได หรือ เก-ยัง)
• กลุ่มภาษากัม-ฉุ่ย (จีนแผ่นดินใหญ่ เรียกว่า ต้ง-ฉุ่ย)
• กลุ่มภาษาไหล (เกาะไหหลำ)
• กลุ่มภาษาไท (จีนตอนใต้และเอเชียตะวันออกเฉียงใต้)
• ภาษาอังเบ (เกาะไหหลำ เรียกว่า ภาษาเบ)

กลุ่มภาษาไหล

• ภาษาเจียมาว (Jiamao) เจียมาว (ไหหลำ)
• ภาษาไหล (Hlai) (ไหหลำ)

กลุ่มภาษาขร้า

• Yerong (จีนแผ่นดินใหญ่)
• ภาษาเก้อหล่าว (Gelao) (เวียดนาม)
• ภาษาลาติ (Lachi หรือ Lati) (เวียดนาม)
• ภาษาลาติขาว (White Lachi) (เวียดนาม)
• ภาษาปู้ยัง (Buyang) (จีนแผ่นดินใหญ่)
• ภาษาจุน (Cun) (ไหหลำ)
• ภาษาเอน (En) (เวียดนาม)
• ภาษากวาเบียว (Qabiao) (เวียดนาม)
• ภาษาลาคัว (Laqua) (เวียดนาม)
• ภาษาลาฮา (Laha) (เวียดนาม)

กลุ่มภาษาไท

• กลุ่มภาษาไทเหนือ
  • ภาษาแสก (ลาว)
  • ภาษาจ้วงเหนือ (จีน)
  • ภาษาปู้อี (Buyi) (จีน)
  • ภาษาไทแมน (ลาว)
  • E (จีน)
• กลุ่มภาษาไทกลาง
  • ภาษาจ้วงใต้ (จีน)
  • ภาษาม่านเชาลาน (เวียดนาม)
  • ภาษานุง (เวียดนาม)
  • ภาษาตั่ย (เวียดนาม)
  • ภาษาซึนลาว (Ts'ün-Lao) (เวียดนาม)
  • ภาษานาง (เวียดนาม)
• กลุ่มภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้
  • ภาษาไทหย่า (จีน)
  • ภาษาพูโก (ลาว)
  • ภาษาปาดี (จีน)
  • ภาษาไททัญ (เวียดนาม)
  • ภาษาตั่ยซาปา (เวียดนาม)
  • ภาษาไทโหลง (ไทหลวง) (ลาว)
  • ภาษาไทฮ้องจีน (จีน)
  • ภาษาตุรุง (อินเดีย)
  • ภาษายอง (ไทย)
  • ภาษาไทยถิ่นใต้ (ปักษ์ใต้) (ไทย)
  • กลุ่มภาษาไทกลาง-ตะวันออก
    • กลุ่มภาษาเชียงแสน
      • ภาษาไทดำ (เวียดนาม)
      • ภาษาไทยถิ่นเหนือ (ภาษาล้านนา, ภาษาไทยวน) (ไทย, ลาว)
      • ภาษาพวน (ไทย)
      • ภาษาไทโซ่ง (ไทย)
      • ภาษาไทย (ไทย)
      • ภาษาไทฮ่างตง (เวียดนาม)
      • ภาษาไทขาว (ภาษาไทด่อน) (เวียดนาม)
      • ภาษาไทแดง (ภาษาไทโด) (เวียดนาม)
      • ภาษาไทเติ๊ก (เวียดนาม)
      • ภาษาทูลาว (เวียดนาม)
    • กลุ่มภาษาลาว-ผู้ไท
      • ภาษาลาว (ลาว)
      • ภาษาญ้อ (ไทย)
      • ภาษาผู้ไท (ไทย)
      • ภาษาอีสาน (ภาษาไทยถิ่นอีสาน) (ไทย, ลาว)
    • กลุ่มภาษาไทตะวันตกเฉียงเหนือ (พายัพ)
      • ภาษาอาหม (รัฐอัสสัม เป็นภาษาสูญแล้ว; ภาษาอัสสัมซึ่งเป็นภาษาที่ชาวอาหมใช้ในปัจจุบัน จัดอยู่ในตระกูลภาษาอินโด-ยุโรเปียน)
      • ภาษาอ่ายตน (รัฐอัสสัม)
      • ภาษาลื้อ (ภาษาไทลื้อ) (จีน, เวียดนาม, ไทย, ลาว, พม่า)
      • ภาษาคำตี่ (รัฐอัสสัม, พม่า)
      • ภาษาเขิน (พม่า)
      • ภาษาคำยัง (รัฐอัสสัม)
      • ภาษาพ่าเก (รัฐอัสสัม)
      • ภาษาไทใหญ่ (ภาษาชาน) (พม่า)
      • ภาษาไทใต้คง (ภาษาไทเหนือ) (จีน, เวียดนาม, ไทย, ลาว)

กลุ่มภาษากัม-ฉุ่ย

• กลุ่มภาษาลักเกีย-เบียว (จีนแผ่นดินใหญ่)
  • ภาษาลักเกีย (Lakkia)
  • ภาษาเบียว
• ภาษากัม-ฉุ่ย (จีนแผ่นดินใหญ่)
  • ภาษาอ้ายจาม (Ai-Cham)
  • Cao Miao
  • ภาษาต้งเหนือ (Northern Dong)
  • ภาษาต้งใต้ (Southern Dong)
  • ภาษาคัง (Kang)
  • Mak
  • ภาษามู่หลาม (Mulam)
  • ภาษาเมาหนาน (Maonan)
  • ภาษาฉุ่ย (Sui)
  • T’en

สาขากัม-ฉุ่ย, เบ และไทมักถูกจัดให้อยู่รวมกันเนื่องจากมีคำศัพท์ที่ใช้ร่วมกันจำนวนมาก (ดูเพิ่มที่กลุ่มภาษากัม-ไท) อย่างไรก็ตามการจัดแบ่งเช่นนี้มีความเห็นที่โต้แย้ง ซึ่งอาจเป็นเพราะมีการแทนที่ศัพท์เข้าไปในสาขาอื่น ความคล้ายกันของระบบหน่วยคำทำให้มีนักภาษาศาสตร์จัดสาขาขร้ากับกัม-ฉุ่ย เป็นกลุ่มขร้า-ไทเหนือทางหนึ่ง และสาขาไหลกับไท เป็นกลุ่มขร้า-ไทใต้อีกทางหนึ่งแทนดังภาพ ตำแหน่งของภาษาอังเบในข้อเสนอดังกล่าวไม่ได้ถูกพิจารณาไปด้วย