มีการแบ่งยุคสมัยทางประวัติศาสตร์เกาหลี ดังนี้

• โปรโตเกาหลี (ก่อนคริสต์ศตวรรษที่ 1)
• เกาหลียุคเก่า (คริสต์ศตวรรษที่ 1 – 10)
• เกาหลียุคกลาง (คริสต์ศตวรรษที่ 10 – 16)
• เกาหลียุคใหม่ (คริสต์ศตวรรษที่ 17 – ปัจจุบัน)

ตระกูลภาษาเกาหลีเก่า

กลุ่มภาษาโบราณที่เคยใช้บนคาบสมุทรเกาหลี ได้แก่ ภาษาชิลลา ภาษาพูยอ ภาษาโคกูรยอ ภาษาดงเย ภาษาอกจอ ภาษาแพ็กเจ ภาษาโคโจซ็อน และภาษาเยแม็ก ซึ่งภาษาเหล่านี้อาจเป็นบรรพบุรุษ, เกี่ยวข้อง หรือเป็นส่วนหนึ่งของภาษาเกาหลีเก่า บางครั้งอาจแบ่งภาษาเหล่านี้ออกเป็นสองกลุ่มใหญ่ ๆ คือ กลุ่มภาษาพูยอ และกลุ่มภาษาฮัน ดังนี้[4]

• กลุ่มภาษาพูยอ [สูญแล้ว] ได้แก่ ภาษาพูยอ ภาษาโคกูรยอ และภาษาแพ็กเจ
• กลุ่มภาษาฮัน คือ ภาษาชิลลา ต่อมาพัฒนาเป็นภาษาเกาหลี และภาษาเชจู

ตระกูลภาษาเกาหลีใหม่

ตระกูลภาษาเกาหลีใหม่มีภาษาอยู่เพียงภาษาเดียวคือภาษาเกาหลี แต่บางครั้งภาษาเชจูก็ถูกจำแนกออกเป็นภาษาหนึ่งต่างหากโดยยูเนสโก จึงอาจถือว่าตระกูลภาษาเกาหลีสมัยใหม่ดำรงอยู่สองภาษาในยุคปัจจุบันคือภาษาเกาหลีและเชจู[5]