ในปี พ.ศ. 2395, เมื่อโรแบร์ท บุนเซิน เข้าทำงานที่มหาวิทยาลัยไฮเดิลแบร์ค, เยอรมนีทางมหาวิทยาลัยได้เพิ่งติดตั้งระบบจ่ายแก๊สถ่านหินสำหรับใช้ทั่วมหาวิทยาลัย และกำลังสร้างอาคารห้องปฏิบัติการใหม่ซึ่งจะใช้แก๊สสำหรับทั้งแสงสว่างและแหล่งความร้อนในห้องทดลอง แต่ตะเกียงที่ใช้ให้ความร้อนในสมัยนั้นมีปัญหาเรื่องความซับซ้อนของอุปกรณ์และประสิทธิภาพที่ต่ำ

ระหว่างที่อาคารห้องปฏิบัติการยังอยู่ระหว่างการก่อสร้างในปี พ.ศ. 2397, บุนเซินได้เสนอแนวคิดรูปแบบตะเกียงใหม่ให้ปีเตอร์ เดซาก,ช่างทำอุปกรณ์ของมหาวิทยาลัย เพื่อทำการสร้างต้นแบบ,ในที่สุดการออกแบบของบุนเซิน/เดซาก ประสบความสำเร็จในการให้เปลวไฟความร้อนสูงแต่สว่างน้อยและไร้เขม่าได้ด้วยการควบคุมการผสมแก๊สกับอากาศก่อนการเผาไหม้โดยให้มีวาล์วอากาศเข้าที่ด้านใต้ของตะเกียงรูปท่อทรงกระบอกสูง ออกเป็นเปลวไฟที่ด้านบน

เมื่ออาคารปฏิบัติการได้เปิดใช้งานช่วงต้นปี พ.ศ. 2398, เดซากได้ประกอบตะเกียงบุนเซินทั้งหมด 50 ชุดสำหรับใช้ในห้องปฏิบัติการของบุนเซิน โดยบุนเซินได้ตีพิมพ์การออกแบบนั้นในอีกสองปีต่อมาและยังคงนิยมใช้ในห้องทดลองทั่วโลกมาจนถึงปัจจุบัน