ตัจญ์วีด ตามความหมายในพจนานุกรม หมายถึง ความสมบูรณ์ การชื่นชม การทำดี แต่ความหมายตามวิชาการ หมายถึง หลักการและกฎเกณฑ์ที่ช่วยในการอ่านอัลกุรอานให้ดียิ่งขึ้น  ตัจญ์วีด จะนำเสนอเกี่ยวกับวิธีการออกเสียงอักขระอย่างถูกต้องจากตำแหน่งฐานของการเปล่งเสียง คุณสมบัติของเสียงแต่ละอักขระหรือเมื่อมันผสมกับพญชยัญชนะอื่น อีกกฎเกณฑ์หนึ่งที่สำคัญ คือ การหยุดอ่านและการอ่านเชื่อมต่อประโยคของอัลกุรอานตามสัญลักษณ์และความหมายของโองการ[1]อัลกุรอานจะถูกอ่านตามหลักการอ่านทั้งเจ็ดอันเป็นที่รู้จักกัน แต่การอ่านของท่าน ฮัฟศ์ ที่รายงานจากท่านอาซิม[2] เป็นการอ่านที่น่าเชื่อถือและถูกรู้จักกันในโลกอิสลาม[3]  สามารถแบ่งตัจญ์ออกเป็นสองภาค คือ ภาคทฤษฎีและภาคปฏิบัติ ตัจญ์วีดภาคทฤษฎี หมายรวมถึงประมวลหลักการอ่านและกฎเกณฑ์ต่างๆ ซึ่งบรรดานักวิชาการมุสลิมได้วางกฎเกณฑ์ไว้เพื่อจะได้อ่านออกเสียงตัวพยัญชนะและคำของอัลกุรอานได้อย่างถูกต้อง เช่น เรื่องตำแหน่งฐานของการเปล่งแต่ละอักขระ คุณสมบัติของพยัญชนะต่างๆ  พยัญชนะที่ออกเสียงบาง พยัญชนะที่ออกเสียงหนา การควบพยัญชนะ (อิดฆอม)  พยัญชนะที่ออกเสียงลากยาว พยัญชนะที่ออกเสียงสั้น และเนื้อหาอื่นๆในลักษณะนี้ ส่วนตัจญ์วีดภาคปฏิบัติ หมายถึง เทคนิคและศิลปะในการอ่านอัลกุรอานบนพื้นฐานการออกเสียงพยัญชนะที่ถูกต้อง ด้วยสำเนียงอาหรับที่ชัดเจน ในภาคนี้ขึ้นอยู่กับการฝึกซ้อม ตัจญ์วีด เป็นศิลปะอย่างหนึ่งที่นักอ่าน (กอรี) ต้องฝึกฝนจนชำนาญ [4]หลายศตวรรษที่ผ่านมา อิหร่าน และ อินเดีย จะมีการร้องบทสวดมนต์และบทสรรเสริญ จริงแล้วคำว่า جاد (เป็นรากศัพท์ของคำว่า تجویدي)  เป็นคำที่ถูกทำให้เป็นภาษาอาหรับจากคำว่า گات  และ گاث  ก็หมายถึงการอ่านด้วยเปล่งเสียงอันไพเราะนั่นเอง, รวดมนต์และเคร่งศาสนา hymns กับกระพือแรงมากเลย\n หรือเพลงใช้แล้ว ความจริงนั่นคือคำ Judd(root Tajweed)อีกคนประตูคือ گاث หมายถึงอ่านเพลง Tajweed มันเป็นส่วนหนึ่งขอน่ะหนังเหนียวจะส่วนใหญ่วิทยาศาสตร์คือคิดอะไรใช้ได้เหมือนกันแต่ใครก็ตามที่พยายามและการกระทำได้มันต้องใช้;อ่านหนังสือดีหาก[5]ในความสำคัญของวิทยาศาสตร์ของ Tajweed ในตีความแบบนั้นของท่องคาถาไล่ปิศาจ"นอกนะ ورتل القرءان ลังกินทอร์เทียล่าอ"(Surah muzammil/۷۳ ที่ ۴)Imam อัลลี่บอกว่า:"الترتیل Tajweed จดหมายและ معرفة الوقوف"หรือ"ทำให้ الوقوف และแสดงจดหมาย"สิ[6]เครื่องหมายและรูปแบบต่างๆของตัจญ์ในกุรอานเครื่องหมายและรูปแบบต่างๆ มีรายละเอียดดังนี้:1. สระ ( ฟัตหะฮ์ ฎอมมะฮ์ กัสเราะฮ์ รอฟอ์ นัศบ์ ญัร อะลิฟมัดดี ยามัดดี วาวมัดดี สุกูน)2. เครื่องหมายการเว้นวรรค ( م หมายถึงจำเป็นต้องหยุด قلی หมายถึงเว้นวรรคดีกว่า صلی หมายถึงอ่านต่อดีกว่า جหมายถึงอนุญาตให้เว้นวรรค3. เครื่องหมายของหลักการอ่าน ( มัด ชัดดะฮ์ วัศล์ อิชบาอ์ อิมาละฮ์ ฆุนนะฮ์ สักต์ อิดฆอม อิซฮาร อิคฟา อิกล๊าบ พยัญชนะที่ไม่อ่านออกเสียง) เครื่องหมายที่ใช้กันในอดีต ได้แก่กอฟฟะฮ์ ط หมายถึงเว้นวรรคอย่างสมบูรณ์ ک หมายถึง เพียงพอ ز -ص-ق- وجه หมายถึง (ดี) صل หมายถึง ( ไม่ดี) صب หมายถึงอ่านเชื่อมกับประโยคหลัง صق หมายถึงอ่านเชื่อมกับประโยคก่อนหน้า[7]