แนวคิดของ ตัวนำยวดยิ่งทั้งสองชนิด ถูกเสนอโดยเลฟ แลนเดา (Lev Landau) และวิแทลลี จินซ์เบิร์ก (Vitaly Ginzburg) ในรายงานวิจัยของพวกเขาเกี่ยวกับทฤษฎีจินซ์เบิร์ก-แลนเดา (Ginzburg-Landau theory) ในการถกเถียงกันของพวกเขานั้น ตัวนำไฟฟ้าชนิดที่ 1 มีพลังงานอิสระเชิงบวกของตัวนำไฟฟ้าขอบเขตโลหะปกติ ในปี ค.ศ. 1935 จูบินิน (Rjabinin), เลฟ เชฟนิคอฟ (Lev Shubnikov) [2] [3] ได้ทำการทดลองและค้นพบตัวนำยวดยิ่งประเภทที่ 2 ในห้องทดลองความเย็นยิ่งยวด หรือ ไครโอเจนิค (cryogenic laboratory) ที่ศูนย์วิทยาศาสตร์แห่งชาติสถาบันฟิสิกส์และเทคโนโลยีแห่งคาร์คิฟในเมืองคาร์คอฟ (the National Scientific Center Kharkiv Institute of Physics and Technology in Kharkov) ในยูเครน ได้ให้คำอธิบายไว้อย่างครอบคลุมไว้ในหนังสือที่มีชื่อว่า "ความไม่เป็นเชิงเส้นในสภาพนำยวดยิ่งของคลื่นไมโครเวฟ" (Nonlinearities in Microwave Superconductivity), ที่ร่วมเขียนโดย ดิมิทรี โอ เลเดนเยฟ (Dimitri O. Ledenyov) และ วิคเตอร์ โอ เลเดนเยฟ (Viktor O. Ledenyov) [4] [5]