เล่าสืบกันว่า ประมาณปี พ.ศ. 2310 - 2313 ซึ่งเป็นปีที่กรุงศรีอยุธยาแตก มีราษฎรอพยพมาจากอยุธยาและช่องนนทรี แต่ในระหว่างนั้น ณ บริเวณตำบลบ้านเก่า มีผู้อพยพมาจากเวียงจันทน์ มาตั้งถิ่นฐานอยู่บริเวณคลองส่งน้ำ ซึ่งมีชื่อเรียกว่า คลองพานทอง ต่อมาในสมัยรัชกาลที่ 1-2 แห่งราชวงศ์จักรี เสด็จเยี่ยมราษฎรและเห็นสภาพที่ดังกล่าวนี้เป็นที่ลุ่ม ซึ่งไม่เหมาะสมจะเป็นที่อยู่ของคนลาว จึงได้โปรดเกล้าฯให้อพยพคนลาวไปอยู่ที่ดอน และอพยพคนมอญให้มาอยู่แทน แล้วโปรดเกล้าสร้างวัดขึ้น ซึ่งวัดเดิมนั้นห่างจากที่ตั้งของวัดปัจจุบัน ประมาณ 500 เมตร และคนทั่วไปเรียกวัดนี้ว่า วัดบ้านมอญ และตำบลก็เรียกตามผู้ที่อยู่อาศัย คือ ตำบลบ้านมอญ ต่อมาสมัยจอมพล ป. พิบูลสงคราม ราวปี พ.ศ. 2484 ได้เปลี่ยนชื่อให้ใหม่เป็น ตำบลบ้านเก่า และชื่อวัดก็เปลี่ยนเป็นเป็น วัดบ้านเก่า ตามชื่อของตำบล และใช้มาจนถึงปัจจุบันนี้