สมัยก่อนพื้นที่บริเวณนี้เต็มไปด้วยแหล่งน้ำต่าง ๆ มากมาย ได้แก่ ห้วย หนอง บึง ซึ่งมีบึงที่สำคัญคือ บึงหนองโน เป็นบึงที่มีขนาดใหญ่ที่สุด ในบริเวณบึงจะมีดอกโสนขึ้นอยู่มากมาย สันนิษฐานว่าทำให้มีผู้เรียกที่บริเวณนี้กันว่า "หนองโสน" ซึ่งภาษาไทย-ยวนจะออกเสียงว่า "หนอง-โหน" ต่อมาคำเรียกจึงกลายเป็น "หนองโน" ข้อสันนิษฐานต่อมาคือเป็นเชิงพื้นแม้ว่าจะเป็นบึงใหญ่แต่ในช่วงฤดูแล้งน้ำก็จะแห้งจนถึงก้นบึงหลายคราวทำให้เห็นเนินดินเล็กเมื่อแรกเริ่มจากนั้นจะมีขนาดใหญ่ขึ้นทุกปีหลังปี เกิดที่เนินดินกลางบึงนั้นแลเห็นคล้ายหัวโนจึงเรียกว่าบึงหนองโนในบ้างคน ต่อมามีการสร้างวัดหนองโนใต้ที่เนินดินก็มีต้นไมยราบและสมอไทยเกิดขึ้นทับถมกันหลายปีจนเนินดินมีลักษระเป็นเกาะกลางน้ำพ้นเหนือน้ำในที่สุด จากนั้นงบประมาณพัฒนาจังหวัดหลังปี 2530 เป็นต้นมาจะเป็นงบประมาณในการขุดรอกบึงหนองโนหลายครั้งหลายคราวจนเกาะกลางใหญ่โตถึงขั้นสร้างที่ว่าการตำบลหนองโนในที่สุด