เริ่มจากยืน เท้าหนึ่งข้าง จรดเส้นแรกกันทุกคน ห้ามล้ำเส้น ใช้แรงเหวี่ยงจากท่อนแขน เล็งแล้วทอยตุ๊กตุ่นในมือออกไป โดยกะให้ตกคาบ (ทับ) เส้นที่สอง เมื่อทอยออกไปครบทุกคน ก็ให้เทียบว่าของใครคาบเส้น หรือใกล้เส้นที่สุด เรียกว่าเป็นผู้ชนะ

ขั้นตอนต่อไป ผู้ชนะ ใช้ปลายเท้าข้างหนึ่ง จรดที่ตำแหน่งตุ๊กตุ่นตัวเอง หยิบตุ๊กตุ่นของตัวเอง เอื้อมตัว-ยืดตัว เอาตุ๊กตุ่นไปแตะ หรือ แจะ หรือเตี๊ยม (ปา ในกรณีที่ไกล) ให้โดนตัวอื่น ที่อยู่ห่างเส้น ลำดับถัดไป เพื่อจะได้ กิน (ครอบครอง) ตุ๊กตุ่น หรือเดิมพันของคนอื่น หรืออาจจะตีมือ เขกเข่า ดีดมะกอก ฯลฯ ตามประสาเด็ก แทนการกินเดิมพัน

จบตาแรก (รอบแรก) ก็หันหลังกลับ ยืนจรดเส้นที่สอง ทอยกลับไปยังเส้นแรก โดยคนที่ห่างเส้นที่สุด ทอยก่อน ไล่ไปเรื่อยๆ ตามลำดับ

ในบางครั้งที่มีผู้เล่นเยอะ ก็อาจจะมีการแบ่ง ผู้ที่ทอยตุ๊กตุ่น ตกอยู่ ภายใต้แนวเส้น (เรียกว่า เส้นใน=ในเส้น) กับ เหนือแนวเส้น (เรียกว่า เส้นนอก=นอกเส้น) โดยที่ผู้ที่คาบเส้น หรือผู้ชนะ มีสิทธิ์เลือก ว่าจะกิน เส้นนอก หรือ เส้นใน แต่หากทอยไม่คาบเส้น ก็ถือเอาผู้ที่อยู่ใกล้เส้นที่สุด ชนะ และกินตุ๊กตุ่นตัวอื่นที่อยู่เขตพื้นที่ นอกเส้น หรือ ในเส้น เท่านั้น

หากมีตุ๊กตุ่นคาบเส้นหลายตัว ให้ใช้เกณฑ์ "คาบทีหลังดังกว่า" มีสิทธิ์ได้เลือกกินก่อน

เมื่อปา หรือเตี๊ยม กินเดิมพันเสร็จสิ้น ให้กลุ่มคนที่อยู่นอกเส้น เริ่มทอยก่อน จนหมด แล้วตามด้วย กลุ่มคนที่อยู่ในเส้น

เล่นวนแบบนี้ไปเรื่อยๆ การเล่นทอยเส้น เริ่มไม่ได้รับความนิยม เมื่อเด็กเติบโตขึ้น และมีการเปลี่ยนไปใช้เงินเหรียญ ในการเล่น และกินเดิมพันเงิน ซึ่งค่อนข้างโน้มเอียงไปทางการพนันมากกว่าจะเป็นการเล่นสนุกของเด็กๆ อีกทั้งเรื่องของลิขสิทธิ์ และของเล่นนำเข้าจาก ฮ่องกง ญี่ปุ่น ซึ่งมีพัฒนาการด้านคุณภาพการผลิต ความสวยงามสมจริง มากกว่าตุ๊กตุ่นของที่ทำในไทย

ตุ๊กตุ่น สมัยก่อน ที่เป็นที่นิยม และพูดถึงในหมู่นักสะสม มาจนถึงทุกวันนี้ มักเป็นยี่ห้อ ANT คือจะมีตราโลโก้รูปมด และ/หรือตัวอักษรภาษาอังกฤษ สลักอยู่ที่ด้านหลังของตัวตุ๊กตุ่น มักจะเรียกเหมารวมว่า ""ตุ๊กตุ่นแอ๊นท์"" หรือ ""ตุ๊กตุ่นตราแอ๊นท์"" ตุ๊กตุ่นทั้งหมดในยุคนั้นแกะสลักทำแม่พิมพ์โดยคนไทย ผลิตในประเทศไทย มีทั้งที่แกะสลักสัญญลักษณ์ รูปมด และคำว่า ANT, หัววัว, ขวาน ฯลฯ บางตัวก็ไม่มีสัญญลักษณ์กำกับ เนื่องจากเป็นงานที่ไทยประดิษฐ์ และไม่ได้ลิขสิทธิ์ จึงไม่มีภาพต้นแบบที่ถูกต้องสมบุรณ์ ช่างแกะแม่พิมพ์จะสังเกตจดจำจากทีวี หรือดูภาพนิ่งตามในนิตยสาร ผสมกับจินตนาการส่วนตัว แล้ววาดลงบนกระดาษ ทั้งด้านหน้า-หลังของตัวตุ๊กตุ่น ตามขนาดที่จะผลิตจริง จัดท่าทางกางแขนขาหลากแบบแตกต่างกันไป