ท่าอากาศยานแพร่ เป็นท่าอากาศยานที่สร้างขึ้นในสมัยช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 ซึ่งพื้นผิวทางวิ่งในช่วงแรกเป็นพื้นดินลูกรัง ภายหลังจากที่สงครามสงบลง จึงมอบหมายให้กองทัพอากาศดูแลและใช้ประโยชน์ ต่อมา สำนักงานการบินพลเรือน (กรมท่าอากาศยานในปัจจุบัน) กระทรวงคมนาคม ได้ดำเนินการพัฒนาเป็นท่าอากาศยานขนส่งผู้โดยสารและพัสดุในปี พ.ศ. 2495 โดยได้ดำเนินกาารปรับปรุงพื้นผิวทางวิ่งให้มีขนาด 30 x 1,200 เมตร และสร้างอาคารท่าอากาศยานเพื่อใช้ในกิจการการบินพลเรือน

ในปี พ.ศ. 2514 - 2516 กรมการบินพาณิชย์ (กรมท่าอากาศยานในปัจจุบัน) ได้ปรับปรุงผิวทางวิ่ง ทางขับและ ลานจอดเป็นพื้นผิวแอสฟัลท์ติคคอนกรีต (asphaltic-concrete) ทำให้ทางวิ่งมีขนาดกว้าง 30 เมตร และยาว 1,500 เมตร และ พ.ศ. 2517 - 2518 ได้สร้างอาคารท่าอากาศยานแพร่ในพื้นที่ปัจจุบัน จากนั้นในปี พ.ศ. 2524 - 2525 ได้ต่อเติมอาคารท่าอากาศยานให้มีขนาด 250 ตารางเมตร และในปี พ.ศ. 2533 กรมการบินพาณิชย์ได้ปรับปรุงต่อเติมอาคารผู้โดยสารพร้อมเครื่องปรับอากาศ พื้นที่ 432 ตารางเมตร และในปี พ.ศ. 2539 ได้สร้างหอบังคับการบินใหม่แยกออกจากอาคารผู้โดยสาร มีความสูง 7 ชั้น[3]