เป็นที่รับรู้กันในสากลประเทศว่าธงขาวเป็นสัญลักษณ์ของการพักรบ การหยุดยิง และ/หรือการเจรจาในการณรงค์สงคราม การยกธงขาวยังถือเป็นสัญลักษณ์การขอยอมแพ้ เนื่องจากกองทหารฝ่ายที่เสียเปรียบจะใช้ธงขาวเป็นสัญลักษณ์ในการขอเจรจากับฝ่ายตรงข้ามอยู่เสมอ ความหมายของธงขาวคือ บุคคลผู้ที่ต้องการเจรจาด้วยนั้นล้วนปราศจากอาวุธ ไม่ว่าจะมาด้วยจุดประสงค์ใดในการเจรจาก็ตาม การกระทำอันตรายแก่ผู้ชูหรือแสดงธงขาวจึงถือเป็นสิ่งที่ห้ามปฏิบัติเป็นเด็ดขาด ทั้งนี้ ยังได้มีการรับรองการใช้ธงขาวไว้ในอนุสัญญาเจนีวาด้วย

การแสดงธงขาวพร่ำเพรื่อถือเป็นการขัดต่อจารีตทั่วไปในการณรงค์สงคราม และยังถือเป็นอาชญากรรมสงครามเหตุเพราะสับปลับ (อังกฤษ: perfidy) อีกด้วย ทั้งนี้ มีกรณีสับปลับเช่นว่าอยู่มากมาย เป็นต้นว่า การแสดงธงขาวเพื่อหลอกลวงฝ่ายตรงข้ามแล้วจึงโจมตี

การประกอบธงขาวโดยง่ายที่สุด กระทำได้โดยการผูกผ้าสีขาวกับยอดเสาในลักษณะธงประกอบเสาธงทั่วไปนั่นเอง

การใช้ธงขาวเป็นเครื่องหมายแห่งการยอมแพ้ ปรากฏขึ้นครั้งแรกในสมัยราชวงศ์ฮั่นตะวันออกของจีน (พ.ศ. 568 ถึง พ.ศ. 763) ต่อมาใน พ.ศ. 652 กอร์เนลิอุส ตากิตุส (Cornelius Tacitus) นักประวัติศาสตร์ในสมัยจักรวรรดิโรมัน ได้เขียนบทความระบุว่าธงขาวเป็นสัญลักษณ์แห่งการยอมแพ้ โดยก่อนหน้านั้น ทหารโรมันจะแสดงการขอยอมแพ้ด้วยการชูโล่เหนือศีรษะ ธรรมเนียมการใช้ธงขาวเพื่อแสดงการยอมจำนนจึงแพร่หลายไปทั่วโลกนับตั้งแต่นั้นมา