นกโพระดกพันธุ์นี้ อาจอยู่ในเขตเดียวกันกับนกโพระดกตัวใหญ่กว่าชนิดอื่น ๆ ที่พบในเอเชียใต้ในเทือกเขาฆาฏตะวันตกของประเทศอินเดีย จะอยู่ในเขตเดียวกันกับนกโพระดกพันธุ์ M. malabarica ซึ่งมีขนาดคล้ายกัน แต่ร้องถี่กว่า หน้าผากที่แดง ขอบตาและคอที่เหลือง ท้องที่ลาย และตัวด้านบนที่เขียว เป็นลักษณะเฉพาะของนกลูกนกจะมีสีจางกว่า และไม่มีส่วนสีแดงตัวผู้ตัวเมียจะคล้ายกันพันธุ์ย่อยในประเทศศรีลังกามีหน้าที่ดำกว่า มีสีแดงมากกว่าที่อก และมีแถบเข้มกว่าตรงท้อง[4]

ในฤดูผสมพันธุ์ ขนที่สึกหรอจะทำให้หลังด้านบน ดูออกเป็นสีน้ำเงิน[5]

ในบรรดานกโพระดกสกุล Megalaima นกตีทองเป็นสัตว์ "ต้นตระกูล" (basal) ของสกุล ดังที่พบโดยการวิเคราะห์วิวัฒนาการชาติพันธุ์ (phylogenetic analysis)ดังนั้น นกสกุลเดียวกันพันธุ์อื่น ๆ ในเอเชีย จึงเป็นนกที่แยกสายพันธุ์ออกจากสกุลนี้ในภายหลัง[6]

มีพันธุ์ย่อย 9 พันธุ์ที่ยอมรับกันอย่างกว้างขวางคือ

• พันธุ์ต้นแบบ haemacephala (P. L. S. Müller, 1776) พบในหมู่เกาะลูซอนและมินโดโร ในประเทศฟิลิปปินส์
• พันธุ์ย่อย indica (Latham, 1790) พบในอินเดียใต้ เริ่มจากเขตตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศปากีสถาน ไปจนถึงศรีลังกา ไทย และเวียดนาม มีพันธุ์ย่อยอื่น ๆ ที่เดี๋ยวนี้รวมเข้าในพันธุ์นี้

พันธุ์ย่อย ๆ ที่เหลือ พบในเกาะต่าง ๆ ในเอเชียอาคเนย์

• delica (Parrot, 1907) เกาะสุมาตรา
• rosea (Dumont, 1816) เกาะชวา
• homochroa (Dziadosz & Parkes, 1984) เกาะ Tablas (จังหวัดรอมบลอน ประเทศฟิลิปปินส์)
• celestinoi (Gilliard, 1949) เกาะ Catanduanes, Biliran, ซามาร์, เลย์เต ประเทศฟิลิปปินส์
• intermedia (Shelley, 1891) เกาะปาไนย์, Guimaras, Negros ประเทศฟิลิปปินส์
• cebuensis (Dziadosz & Parkes, 1984) เกาะเซบู ประเทศฟิลิปปินส์
• mindanensis (Rand, 1948) เกาะมินดาเนา ประเทศฟิลิปปินส์