นครมัสยิดวาเครหาฏ (เบงกอล: মসজিদের শহর বাগেরহাট; Mosque City of Bagerhat, ชื่อเดิม คาลีฟาตาบาด; Khalifatabad) เป็นแหล่งมรดกโลกของยูเนสโกในอำเภอวาเครหาฏ ประเทศบังกลาเทศ ซึ่งประกอบด้วยมัสยิด, อาคารสาธารณะ, อนุสรณ์ศพ, สะพาน ถนน และที่เก็บน้ำจำนวนกว่า 360 หลัง ที่สร้างมาจากอิฐ[1] บรรดามัสยิดแห่งวาเครหาฏสร้างขึ้นในสมัยของรัฐสุลต่านเบงกอลในศตวรรษที่ 15 โดยมีมัสยิดหกสิบโดมที่มีขนาดใหญ่สุด มัสยิดหลังอื่น ๆ ยังรวมถึงมัสยิดสีนคาร และ มัสยิดเก้าโดม มัสยิดเหล่านี้สร้างขึ้นในสมัยของอูลุก ข่าย ชหัน เจ้าหน้าที่กองทัพชาวเติร์ก ซึ่งได้รับแต่งตั้งเป็นผู้ดูแลแคว้นในสุนทรพันส์โดยสุลต่าน มะห์มูด ชะห์ แห่งเบงกอลวาเครหาฏเป็น "นครโรงกษาปณ์" ของรัฐสุลต่านเบงกอล และยังมีความหนาแน่นของมัสยิดยุครัฐสุลต่านสูงที่สุดบริเวณหนึ่งของประเทศบังกลาเทศ ในบรรดาโบราณสถานของเมือง มี 50 กว่าหลังที่สร้างด้วยสถาปัตยกรรมแบบรัฐสุลต่านเบงกอลอันเป็นรูปแบบพื้นถิ่นของสถาปัตยกรรมอินโด-อิสลาม ซึ่งบางครั้งเรียกว่าสถาปัตยกรรมแบบ 'ข่าน ชหัน' (Khan Jahan Style) ยูเนสโกให้การรับรองพื้นที่นี้เป็นแหล่งมรดกโลกในปี 1985[1] ในบรรดาสิ่งปลูกสร้างของวาเหคาฏ มัสยิดหกสิบโดมเป็นที่รู้จักมากที่สุด ทั้งนี้มัสยิดนี้จริง ๆ แล้วมีเสา 60 ต้น กับ 77 โดม[2][1][3][4][5][6]