ในการจะทุบทำลายอาคารได้นั้น 80% ของเจ้าของแคปซูลในอาคารต้องยินยอมการทุบทำลาย[4] ซึ่งผ่านการยินยอมครั้งแรกในวันที่ 15 เมษายน 2007 โดยอ้างเหตุผลความมอซอ, สกปรก, เบียดเสียด และความกังวลต่อแร่ใยหิน และเสนอให้ก่อสร้างอาคารใหม่ที่มีขนาดใหญ่กว่าแทนที่[2][5] คุโรคะวะ เสนอโดยใช้ข้อดีของงานออกแบบอาคารที่มีความจืดหยุ่นโดยการ "ถอดปลั๊ก" (unplugging) กล่องแคปซูลออกและใส่เข้าใหม่แทน แผนนี้ได้รับการสนับสนุนโดยสมาคมสถาปนิกหลายแห่ง รวมถึงสถาบันสถาปนิกญี่ปุ่น อย่างไรก็ตามผู้อยู่อาศัยของอาคารกังวลเรื่องความปลอดภัยของความต้านทานแผ่นดินไหว และเป็นการใช้งานพื้นที่อย่างไม่คุ้มค่าในย่านมูลค่าสูงอย่างกินซะของโตเกียว[5] คุโรคะวะเสียชีวิตในปี 2007 ประกอบกับขาดผู้มาพัฒนาอาคารต่อเนื่องจากการถดถอยของเศรษฐกิจปลายทศวรรษ 2000[2]

นิคอไล อูรูสซ็อฟ นักวิจารณ์สถาปัตยกรรมของ เดอะนิวยอร์กไทมส์ คัดค้านการทำลายอาคารและระบุว่าอาคารนี้เป็น "สถาปัตยกรรมอันงดงาม; เช่นเดียวกับอาคารอันยิ่งใหญ่อื่น ๆ นี่เป้นการตกตะกอน (crystallization) ของอุดมคติทางวัฒนธรรมที่ห่างไกลออกไป การดำรงอยู่[ของอาคารนี้]ยังเป็นเครื่องเตือนถึงทางที่ไม่ถูกเลือกเดิน (paths not taken) ของความเป็นไปได้ของโลกที่ถูกก่อร่างขึ้นด้วยกลุ่มของค่านิยมอีกชุดหนึ่ง"[2]