นางบำเรอ (อังกฤษ: comfort woman; ญี่ปุ่น: 慰安婦 โรมาจิ: ianfu) เป็นคำเรียกสตรีในดินแดนที่กองทัพจักรวรรดิญี่ปุ่นยึดครองได้ก่อนสงครามโลกครั้งที่สองและในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง ซึ่งกองทัพญี่ปุ่นบังคับให้เป็นทาสทางเพศ (sexual slave)[1][2][3] แม้สิ้นสงครามแล้ว การใช้คำว่า "นางบำเรอ" เรียกสตรีดังกล่าวต่อไป ก็เป็นที่โต้แย้งและคัดค้านกันมาตลอด โดยเฉพาะจากสตรีเหล่านั้นเองและจากประเทศของสตรีเหล่านั้น เพราะแท้จริงแล้วสถานะของพวกเธอมิใช่เพื่อ "บำเรอ" แต่เป็น "ทาสทางเพศ"[4]คำว่า "นางบำเรอ" แปลจากคำว่า "อิอันฟุ" ในภาษาญี่ปุ่น[5] ซึ่งใช้เรียก "โสเภณี" เพื่อให้ฟังดูนุ่มนวลขึ้น[6]จำนวนสตรีที่ถูกจับเป็นนางบำเรอ มีประเมินไว้ต่างกันไป เช่น อิกูฮิโกะ ฮาตะ (Ikuhiko Hata) นักประวัติศาสตร์ชาวญี่ปุ่น ประเมินไว้ต่ำมากว่า มีสัก 20,000 คน[7] ส่วนนักวิชาการชาวจีนคนหนึ่งว่า สูงถึง 360,000–410,000 คน[8] แต่ตัวเลขที่แน่นอนก็ยังเป็นที่ค้นคว้าและถกเถียงกันอยู่[9] สตรีส่วนใหญ่มาจากประเทศที่ญี่ปุ่นยึดครองได้ เช่น เกาหลี, จีน, และฟิลิปปินส์[10] นอกจากนี้ ปรากฏว่า "สำนักบำเรอ" (comfort station) ของทหารญี่ปุ่นในญี่ปุ่นเอง รวมถึงในจีน, ไทย, นิวกินี, พม่า, ฟิลิปปินส์, มาเก๊า, มาเลเซีย, อินโดจีน, อินโดนีเซีย, และฮ่องกง[11] มีการใช้สตรีจากติมอร์, ไต้หวัน, ไทย, นิวกินี, พม่า, มาเลเซีย, แมนจู, อินเดียตะวันออก, อินโดจีน, และดินแดนอื่น ๆ ที่ญี่ปุ่นยึดครองได้[12][13][14] สตรีกลุ่มเล็ก ๆ บางกลุ่มก็มาจากยุโรป เช่น จากเนเธอร์แลนด์และออสเตรเลีย[15] เฉพาะสตรีที่เป็นชาวดัชต์ ประเมินไว้ที่ 200–400 คน[16]ตามปากคำของหลายบุคคล สตรีข้างต้นลักพามาจากบ้านในดินแดนที่ญี่ปุ่นยึดครองได้ และมีหลายกรณีที่สตรีถูกล่อลวงมาโดยสัญญาว่า จะพาไปทำงานในโรงานหรือร้านอาหาร หรือจะพาไปให้การศึกษาเล่าเรียนอย่างสูง แต่เมื่อได้ตัวมาแล้ว ก็ขังไว้ในสำนักบำเรอทั้งในประเทศบ้านเกิดของพวกเธอเองและต่างประเทศ[17]