บริตป็อป (อังกฤษ: Britpop) เป็นแนวเพลงย่อยของป็อปร็อกและออลเทอร์นาทิฟร็อกที่เกิดขึ้นในสหราชอาณาจักร ซึ่งเป็นการเคลื่อนไหวทางวัฒนธรรมครั้งใหญ่ครั้งหนึ่งของอังกฤษช่วงกลางยุค 1990 ในเพลงจะเน้นความเป็นอังกฤษ ท่าทางและสว่างไสวแบบเพลงป็อป ที่ต้องการแสดงปฏิกิริยาต่อเพลงแนวกรันจ์จากอเมริกาและชูเกซซิงจากอังกฤษ[1][2][3][4] วงบริตป็อปที่ประสบความสำเร็จและรู้จักกันมากที่สุดคือ โอเอซิส, เบลอ, พัลป์, และ สเวด[5] ถึงแม้ว่าบริตป็อปจะถูกมองว่าเป็นเครื่องมือสื่อสารการตลาดมากกว่าทางวัฒนธรรมในการอ้างถึงแนวดนตรี[6] แต่มีวงบริตป็อปได้อิทธิพลจากดนตรีอื่นเช่นองค์ประกอบจากเพลงป็อปอังกฤษในยุค 1960 แกลมร็อกและพังก์ร็อกในยุค 1970 และอินดี้ป็อปในยุค 1980 แม้กระทั่งทัศนคติและเครื่องแต่งกายที่ได้อิทธิพลจากมอร์ริสซีย์นักร้องนำวงเดอะสมิธส์ที่ได้ทำให้นึกถึงบริเตน บริตป็อปมุ่งเน้นวงดนตรีจากพวกเพลงใต้ดินในช่วงต้นยุค 1990 ที่เกี่ยวข้องกับคูลบริทานเนียซึ่งต่อจากแฟชันแบบสวิงกิงซิกซ์ตีส์และความเสื่อมคลายของดนตรีแบบกีตาร์ป็อปของอังกฤษ[7][8][9]การตื่นตัวในการบุกอังกฤษโดยวงกรันจ์จากอเมริกา วงดนตรีอังกฤษที่เกิดขึ้นมาใหม่ เช่น สเวดและเบลอ ได้เริ่มทำการเคลื่อนไหวทันที มักกล่าวถึงดนตรีแบบกีต้าร์ของอังกฤษในอดีตและการเขียนเพลงเกี่ยวกับเรื่องที่สำคัญของอังกฤษ วงดนตรีอื่นซึ่งต่อมาก็ได้แก่ โอเอซิส, เดอะเวิร์ฟ, พัลป์, พลาซีโบ, ซูเปอร์กราส, แคสต์, สเปซ, สลีปเปอร์ และ อีลาสติกาบริตป็อปนำวงออลเทอร์นาทิฟร็อกของอังกฤษเข้าสู่กระแสะหลัก ก่อให้เกิดแกนนำการเคลื่อนไหวทางวัฒนธรรมในอังกฤษ เรียกว่า คูลบริทานเนีย (Cool Britannia)การแข่งขันชิงความเป็นใหญ่ในทำเนียบเพลงชาร์จเพลงกับวงบริตป็อประหว่างเบลอและโอเอซิส ได้ให้ขนานนามว่า "The Battle of Britpop" ซึ่งสื่อมวลชนของอังกฤษได้ให้ความสนใจในปี 1995 อย่างไรก็ตามในปี 1997 การเคลื่อนไหวของบริตป็อปได้เริ่มโรยรา หลายวงก็เริ่มถึงจุดสะดุดและเริ่มแยกวง[10] สไปซ์เกิลส์ได้เข้าเป็นที่นิยมแทนบริตป็อป แม้ว่าบางวงได้ประสบความสำเร็จในต่างประเทศโดยเฉพาะอย่างยิ่งสหรัฐอเมริกา ซึ่งทำให้การเคลื่อนไหวของบริตป็อปมาถึงจุดสิ้นสุด