หน่วยบาร์เรลมาตรฐานของน้ำมันอยู่ที่ 42 แกลลอนอเมริกา หรือ 34.9723 แกลลอนอังกฤษ หรือ 158.9873 ลิตร[5] ใช้ในสหรัฐอเมริกาสำหรับวัดปริมาตรของน้ำมันดิบและผลิตภัณฑ์ปิโตรเลียมอื่นๆ บริษัทนานาชาติที่มีรายชื่อในตลาดหลักทรัพย์ของอเมริกาตั้งใจที่จะแปลงหน่วยปริมาตรของตนให้เป็นบาร์เรลสำหรับการรายงานผล ในประเทศอื่นมักใช้หน่วยลูกบาศก์เมตรหรือตันแทน โดยเฉพาะหน่วยตันนี้มีใช้กันมากในแถบยุโรป บริษัทในตลาดหลักทรัพย์ยุโรปก็ตั้งใจที่จะแปลงหน่วยเป็นตันเช่นกัน

ถังไม้บรรจุน้ำมันในช่วงปลายคริสต์ศตวรรษที่ 18 มีปริมาตรต่างจากถังเหล็ก 55 แกลลอน (drum) ในปัจจุบัน (หรือรู้จักในชื่อถังเหล็ก 44 แกลลอนในสหราชอาณาจักร หรือ 200 ลิตรในออสเตรเลีย) ซึ่งถังไม้ดังกล่าวมีความจุ 42 แกลลอน สามารถใช้เป็นหน่วยวัดได้อย่างหนึ่ง แต่ไม่มีการใช้แล้วสำหรับการขนส่งน้ำมันดิบ เนื่องจากผลิตภัณฑ์ปิโตรเลียมส่วนใหญ่สามารถขนส่งมาทางท่อหรือโดยเรือบรรทุกน้ำมัน

บาร์เรลขนาด 42 แกลลอนนี้เป็นหน่วยที่จำกัดการใช้ในอุตสาหกรรมน้ำมันของสหรัฐอเมริกา เนื่องจากบาร์เรลขนาดอื่นก็มีใช้ในอุตสาหกรรมประเภทอื่น และประเทศอื่นก็แทบจะเปลี่ยนไปใช้ระบบเมตริกกันหมดแล้ว ประเทศผลิตน้ำมันหลายประเทศที่ไม่มีความรู้ทางด้านเทคนิคที่จะพัฒนามาตรฐานอุตสาหกรรมน้ำมันของตน ใช้หน่วยบาร์เรลของอเมริกาเพราะอุตสาหกรรมเหล่านั้นก่อตั้งโดยบริษัทในสหรัฐอเมริกา

การวัดปริมาตรของน้ำมันเริ่มเกิดขึ้นที่แหล่งน้ำมันในรัฐเพนซิลเวเนีย เมื่อช่วงต้นคริสต์ทศวรรษ 1860 ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่เริ่มมีการผลิตน้ำมันเป็นอุตสาหกรรม ขณะนั้นยังไม่มีมาตรฐานสำหรับภาชนะบรรจุน้ำมัน ดังนั้นน้ำมันและผลิตภัณฑ์ปิโตรเลียมจึงถูกเก็บไว้ในถังขนาดและรูปทรงที่แตกต่างกัน แต่ถังไม้บรรจุวิสกี้ 40 แกลลอนอเมริกา (151.4 ลิตร) ก็เป็นขนาดที่ใช้กันมากที่สุด เนื่องจากมีการผลิตไว้พร้อมแล้วในช่วงนั้น[6]