บูร์โกสเริ่มชกมวยอาชีพเมื่อ พ.ศ. 2536 โดยการชก 4 ครั้งแรก ชกแพ้ตลอด แต่เขาก็ยังชกต่อมาจนประสบความสำเร็จ ได้ครองแชมป์โลกรุ่นไลท์ฟลายเวท IBF ด้วยการชกชนะอเล็กซ์ ซานเชซ เมื่อ พ.ศ. 2546 ต่อมาในวันที่ 13 ธันวาคม พ.ศ. 2546 ขึ้นชกล้มแชมป์กับโรเซนโด อัลวาเรซ แชมป์ของสมาคมมวยโลก ผลปรากฏว่าเสมอกัน จากนั้นป้องกันแชมป์ชนะฟ้าลั่น ศักดิ์กรีรินทร์ ก่อนจะเสียแชมป์ให้กับวิลกริกส์บีใน พ.ศ. 2548 บูร์โกสขึ้นไปชกรุ่นฟลายเวท ชกชนะ 2 ครั้ง จึงชิงแชมป์โลกรุ่นฟลายเวท IBF กับวิค ดาร์ชิเนียน

ในวันที่ 3 มีนาคม 2550 บูร์โกสขึ้นชิงแชมป์โลกกับดาร์ชิเนียน ผลการชกปรากฏว่าบูร์โกสถูกชกนับแปดในยกที่ 10 และ 11 กรรมการผู้ห้ามได้ไปดูอาการของบูร์โกสที่มุมก่อนจะยอมให้ชกต่อในยกที่ 12 แต่ปรากฏว่าบูร์โกสถูกชกอย่างหนักอีก กรรมการจึงตัดสินใจยุติการชก ส่วนบูร์โกสมีอาการเลือดคั่งในสมองต้องนำส่งโรงพยาบาล เพื่อผ่าตัด และอาการดีขึ้นในเวลาต่อมา จดจำเพื่อนๆและครอบครัวได้.[1]