สหราชอาณาจักรแบ่งแยกออกได้เป็น 4 ประเทศ (country) ที่มีอธิปไตยของตนเอง ได้แก่ อังกฤษ สกอตแลนด์ เวลส์ และไอร์แลนด์เหนือ[1][2]ภายในสหราชอาณาจักร ไอร์แลนด์เหนือ สกอตแลนด์ และเวลส์ ได้รับเอกราชในขั้นตอนการกระจายอำนาจทางนิติบัญญัติ จนมีสถานะเป็นรัฐอธิปไตยแบบเอกเทศ ทั้งนี้รัฐสภาแห่งสหราชอาณาจักรและรัฐบาลอังกฤษยังมีอำนาจจัดการกับกิจการที่สงวนไว้ทั้งหมดสำหรับไอร์แลนด์เหนือ กับสกอตแลนด์ และในกิจการที่ไม่ได้ถ่ายโอนทั้งหมดสำหรับเวลส์ แต่ไม่ใช่กิจการทั่วไปซึ่งได้ถ่ายโอนอำนาจไปยังรัฐสภาไอร์แลนด์เหนือ รัฐสภาสกอตแลนด์และสมัชชาแห่งชาติเวลส์ นอกจากนี้การโอนอำนาจปกครองตนเองให้ไอร์แลนด์เหนือ เป็นเงื่อนไขในการร่วมมือระหว่างฝ่ายบริหารไอแลนด์เหนือและรัฐบาลไอร์แลนด์ และรัฐบาลอังกฤษให้คำปรึกษากับรัฐบาลไอร์แลนด์เพื่อบรรลุข้อตกลงในเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับเรื่องการเงิน ไอร์แลนด์เหนือ อังกฤษประกอบไปด้วยประชากรส่วนใหญ่[3][4] และพื้นที่ของสหราชอาณาจักรยังคงเป็นความรับผิดชอบของสหราชอาณาจักรรัฐสภารวมศูนย์ในลอนดอนหมู่เกาะช่องแคบ และเกาะไอล์ออฟแมน เป็นอาณานิคมของรัฐบาลอังกฤษ (Crown) และไม่ใช่ส่วนหนึ่งของสหราชอาณาจักร ในทำนองเดียวกับที่ดินแดนโพ้นทะเลของอังกฤษส่วนที่เหลือของจักรวรรดิอังกฤษไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของสหราชอาณาจักรในอดีต นับแต่ปี ค.ศ. 1801 (หลังจากพระราชบัญญัติสหภาพ ค.ศ. 1800) จนกระทั่ง ปี 1921 เกาะไอร์แลนด์ทั้งหมดเป็นชาติหนึ่งภายในสหราชอาณาจักร ไอร์แลนด์แบ่งออกเป็นสองเขตอำนาจศาลใน ปี 1921 ได้แก่ ไอร์แลนด์ใต้และไอร์แลนด์เหนือ ไอร์แลนด์ใต้ได้รับอิสรภาพจากสหราชอาณาจักร ภายใต้รัฐธรรมนูญของรัฐอิสระไอริช ค.ศ. 1922