เบื้องหลัง

ภาพมุมกว้างของปรือปิยัจในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 2009โรงไฟฟ้านิวเคลียร์เชียร์โนบีลกับระดับกัมมันตรังสีในปี 2003 อยู่ที่ 763 ไมโครเรินต์เกนต่อชั่วโมง

ไม่เหมือนกับเมืองปิดอื่น ๆ การเดินทางไปยังปรือปิยัจยังไม่ได้ห้ามก่อนภัยพิบัติ ในตอนที่สหภาพโซเวียตถือว่าโรงไฟฟ้านิวเคลียร์ปลอดภัยกว่าโรงไฟฟ้าแบบอื่น โรงไฟฟ้านิวเคลียร์จึงเป็นรางวัลของวิศวกรรมโซเวียต ในตอนนั้น คำขวัญ "อะตอมอันสงบสุข" (รัสเซีย: мирный атом, อักษรโรมัน: mirnyy atom) ยังเป็นที่นิยม ตามแผนเดิมที่จะสร้างโรงไฟฟ้านิวเคลียร์ห่างจากเคียฟแค่ 25 กิโลเมตร แต่ทางสถาบันวิทยาศาสตร์แห่งชาติยูเครนกับองค์กรอื่นกังวลว่า มันอยู่ใกล้เมืองเกินไป จึงต้องสร้างโรงไฟฟ้านิวเคลียร์กับปรือปิยัจ[7]ให้ห่างจากเคียฟไปประมาณ 100 กิโลเมตร หลังจากภัยพิบัตินั้น ก็มีการอพยพภายในสองวัน[8]

หลังภัยพิบัติเชียร์โนบีล

สระว่ายน้ำสีฟ้าใน ค.ศ. 1996 หลังภัยพิบัติไปทศวรรษสระว่ายน้ำสีฟ้าเสื่อมโทรมจากการไม่ได้ใช้งานใน ค.ศ. 2009 หลังจากภัยพิบัติไปกว่า 2 ทศวรรษ

ใน ค.ศ. 1986 มีการสร้างเมืองสลาวูติชเพื่อทดแทนปรือปิยัจ

หนึ่งในจุดหมายตาสำคัญในพบในภาพของเมืองและมองเห็นจากภาพถ่ายทางอากาศในเว็บไซต์คือชิงช้าสวรรค์ที่ถูกทิ้งร้างมานานในสวนสนุกปรือปิยัจ ซึ่งวางแผนที่จะเปิดหลังจากภัยพิบัติใน 5 วัน เพื่อฉลองวันแรงงาน[9][10] นอกจากนี้ ก็มีสถานที่โด่งดังอีกสองแห่งคือสระว่ายน้ำสีฟ้าและสนามกีฬาอาวันฮาร์ด

ในวันที่ 4 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2020 ผู้ที่เคยอยู่อาศัยที่ปรือปิยัจได้รวมตัวกันในเมืองร้างเพื่อฉลองวันก่อตั้ง 50 ปี ถือเป็นครั้งแรกที่ผู้เคยอยู่อาศัยกลับมายังตัวเมืองตั้งแต่การอพยพออกไปใน ค.ศ. 1986[11]