จีน

ชื่อจีนโดยทั่วไปของอาหารชนิดนี้ คือ "โหยวเถียว" (油條 yóutiáo) ในสำเนียงกลาง ซึ่งแปลว่า ท่อนแป้งทอดน้ำมัน (oil strip)

ชาวจีนภาคเหนือเรียกโหยวเถียวว่า "กั่วจึ" (餜子 guǒzi) ในสำเนียงกลาง แปลว่า ขนมทอด (pastry)

ชาวหมิ่นหนานเรียกว่า "โหยวจ๋ากั่ว" (油炸粿 yóuzháguǒ) ในสำเนียงกลาง, "อิ่วจาก้วย" ในสำเนียงแต้จิ่ว, "เหยาจากวั๋ย" (yàuhjagwái) ในสำเนียงกวางตุ้ง, และ "อิ่วเจี่ยโก้ย" (iû-chiā-kóe) ในสำเนียงฮกเกี้ยน แปลว่า ขนมทอดน้ำมัน (oil-fried pastry)[1]

ชาวกวางตุ้งนิยมเรียก "โหยวจ๋ากุ่ย" (油炸鬼 yóuzháguǐ) ในสำเนียงกลาง ชื่อนี้แปลว่า ผีทอดน้ำมัน (oil-fried devil) สำหรับที่มาของชื่อนี้นั้น ว่ากันว่า ในรัชสมัยพระเจ้าเกาจง (高宗) แห่งราชวงศ์ซ่ง ฉิน ฮุ่ย (秦檜) อัครมหาเสนาบดี ได้วางแผนฆ่าเยฺว่ เฟย์ (岳飛) ข้าราชการทหารที่มีชื่อเสียง ราษฎรโกรธแค้น แต่ทำอะไรไม่ได้ จึงทำปั้นแป้งเป็นรูปคนสองคนทอดจนพองแล้วเคี้ยวกินให้หายแค้น สองคนที่ทำเป็นแป้งนั้น คือ ฉิน ฮุ่ย และภริยา ภายหลังนิยมทำแป้งทั้งสองชิ้นติดกันตรงกลางสืบมาจนปัจจุบัน[2]

ไทย

ชื่อไทยว่า "ปาท่องโก๋" นั้นแผลงมาจากคำจีนว่า "白糖粿" ซึ่งสำเนียงหมิ่นหนานว่า "beh teung guai" และสำเนียงกลางว่า "ไป๋ถังกั่ว" (báitángguǒ) หรือจากคำจีนว่า "白糖糕" ซึ่งสำเนียงกวางตุ้งว่า "baahktònggòu" และสำเนียงกลางว่า "ไป๋ถังเกา" (báitánggāo) อย่างไรก็ดี ทั้ง "ไป๋ถังกั่ว" และ "ไป๋ถังเกา" ที่จริงแล้วเป็นชื่อของกินอีกชนิดทําด้วยแป้งข้าวเจ้ากับนํ้าตาลทราย รูปสี่เหลี่ยม เนื้อคล้ายขนมถ้วยฟู ภาษาไทยเรียก "ปาท่องโก๋" เช่นกัน ส่วนภาษาอังกฤษเรียก "white sugar sponge cake"

เล่ากันว่า ในประเทศไทยแต่ก่อนพ่อค้าขายโหยวเถียวและไป๋ถังกั่วในรถเข็นเดียวกัน แต่คนไทยนิยมโหยวเถียวมากกว่า และสำคัญว่า โหยวเถียวเรียกไป๋ถังกั่ว ต่อมาเมื่อไป๋ถังกั่วขายไม่ออกจึงเลิกขาย ส่วนคนไทยก็เรียกโหยวเถียวผิดว่าไป๋ถังกั่วต่อไป จนในที่สุดเป็นที่รับรู้กันทั่วไปว่า ไป๋ถังกั่วคือโหยวเถียว