แท่งหินประดับหลุมศพ[1] (stele) ในบริบทของโบราณคดีเป็นรูปแบบของศิลปะที่เก่าแก่ที่สุดของศิลปะเกี่ยวกับความตาย เดิมศิลาจารึกหน้าหลุมศพมาจากฝาของโลงหิน และ แผ่นหินหน้าหลุมศพก็มาจากแผ่นหินที่วางทับบนหลุมศพหลุมศพ ในปัจจุบันคำเหล่านี้ใช้สำหรับเครื่องหมายที่ตั้งเหนือหลุมศพ เดิมหลุมศพในคริสต์ทศวรรษ 1700 จะมีหินไม่แต่ที่หัวของหลุม (head) แต่ที่ตรงปลายสุดของหลุมด้วย หินตรงปลายหลุมมักจะไม่มีการแกะสลักนอกไปจากอักษรย่อของชื่อผู้เสียชีวิตเท่านั้น และสุสานหลายสุสานก็ถอนทิ้งไปเพื่อที่จะได้ทำการตัดหญ้าได้ง่ายขึ้น สิ่งที่น่าสังเกตคือในบางสุสานในสหราชอาณาจักร ป้ายสุสานจะตั้งอยู่ที่ปลายเท้าของหลุมศพ

หลุมศพเป็นสถานที่ที่สร้างขึ้นเพื่อการรำลึกถึงผู้ที่เสียชีวิตไปแล้ว บนศิลาจารึกบางแผ่นก็จะทิ้งช่องว่าไว้สำหรับเพิ่มเติมชื่อของสามีภรรยาหรือญาติพี่น้องที่มาเสียชีวิตในภายหลัง ฉะนั้นศิลาจารึกบางแผ่นจึงเป็นหลักฐานที่แสดงประวัติการตายของตระกูลตามลำดับเวลาหลายสิบปี นอกจากการเป็นการแสดงที่ฝังผู้ตายแล้วป้ายสุสานและที่ฝังศพในสุสานก็ยังเป็นเครื่องแสดงฐานะทั้งทางสังคมและทางเศรษฐกิจของผู้ตายอีกด้วย ฉะนั้นป้ายสุสานบางชิ้นก็อาจจะเป็นงานที่จ้างโดยผู้ที่ยังไม่เสียชีวิตก็ได้ ในสมัยโบราณผู้ที่มีฐานะหรือยศถาบรรดาศักดิ์ที่ร่ำรวยพอที่จะสร้างอนุสรณ์ภายในคริสต์ศาสนสถานได้ก็จะสร้างกันภายในคริสต์ศาสนสถานแทนที่จะเป็นศิลาจารึกที่ตากแดดตากฝนอยู่ภายนอก

องค์การเผาศพจะมีที่หมายของผู้ตายให้แต่มักจะไม่มีศิลาจารึกแบบตั้ง แต่จะเป็นแผ่นรำลึกภายในอาคารที่ทำการเผาศพแทนที่ เพื่อให้ญาติพี่น้องได้มีสถานที่สำหรับการมาสักการะหรือรำลึกถึงผู้ตาย