ในการเลือกตั้ง พ.ศ. 2542 พรรคนี้ได้ 34 ที่นั่ง และมีบทบาทสำคัญในฐานะพรรคการเมืองที่เป็นแกนกลางของพรรคที่นิยมอิสลามในสภา และช่วยให้อับดุลระห์มัน วาฮิดได้เป็นประธานาธิบดี แต่พรรคนี้ก็ไม่ได้สนับสนุนวาฮิดนานนัก โดยถอนตัวออกไปในเดือนกุมภาพันธ์ พ.ศ. 2543 และทำให้วาฮิดต้องลาออกและเมกาวตี ซูการ์โนปุตรีได้เป็นประธานาธิบดีแทน

ในการเลือกตั้ง พ.ศ. 2547 พรรคนี้ได้ 52 ที่นั่ง[3][4] ส่วนในการเลือกตั้ง พ.ศ. 2552 ได้ 43 ที่นั่ง[5][6]