จนกระทั่ง ปี พ.ศ. 2535 เป็นต้นมา พระราชสิทธิโกศล (เทพ นนฺโท) เริ่มปรารถถึงความเจ็บป่วยของพระเดชพระคุณท่านเอง เมื่อศิษยานุศิษย์จึงได้พาพระเดชพระคุณเข้าโรงพยาบาลแพทย์ได้ตรวจพบว่า พระเดชพระคุณหลวงพ่อเป็นโรคสมองฝ่อ เมื่อปี พ.ศ. 2537 เมื่อศิษยานุศิษย์ได้พาพระเดชพระคุณหลวงพ่อเข้ารักษาอาการป่วย ที่โรงพยาบาลสมิติเวช กรุงเทพมหานคร อาการได้ทุเลาลงบ้างแต่ก็ไม่ได้หายขาด ต่อมาเมื่อวันที่ 28 เดือน ธันวาคม พ.ศ. 2538 ศิษยานุศิษย์เห็นสมควรว่าพระเดชพระคุณหลวงพ่อ ควรอยู่ในความดูแลของแพทย์เป็นดีที่สุด ศิษยานุศิษย์จึงได้พาพระเดชพระคุณเข้ารักษาอาการป่วย ที่โรงพยาบาลสุรินทร์ ซึ่งเป็นการเข้ารักษาพยาบาลอาการป่วยของพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่ยาวนานที่สุด ซึ่งอาการป่วยของหลวงพ่อในช่วงนี้มีอาการดีขึ้นอยู่บ้าง พระเดชพระคุณหลวงพ่อรู้สึกตัว และสามารถพูดจารู้เรื่อง แต่ก็เป็นระยะเวลาเพียงไม่กี่วัน อาการป่วยก็เป็นดั่งเดิม สุขภาพของพระเดชพระคุณหลวงพ่อมีแต่ทรุดลงตามลำดับ ร่างกายที่เคยสดใสสมบูรณ์สมน้ำสมเนื้อก็ห่อเหี่ยวจนอาการผ่อยผอมลง อย่างปรากฏเห็นชัดเจน แทบจะกล่าวได้ว่า "เป็นหนังติดกระดูก" จนกระทั่งวันที่ 23 เดือน พฤษภาคม พ.ศ. 2539 เวลา 07.15 น. พระราชสิทธิโกศล (เทพ นนฺโท) ถึงแก่มรณภาพด้วยอาการอันสงบ ณ โรงพยาบาลสุรินทร์ [3]