พระเจ้าจอห์น[1] หรือที่รู้จักในพระนาม “
จอห์นผู้เสียแผ่นดิน” (
อังกฤษ: John หรือ John Lackland ค.ศ. 1166-1216) เป็น
พระมหากษัตริย์อังกฤษ ครองราชย์ระหว่าง ค.ศ. 1199-1216 พระราชโอรสพระองค์เล็กใน
พระเจ้าเฮนรีที่ 2 แห่งอังกฤษ และ
สมเด็จพระราชินีอาลีเยนอร์แห่งอากีแตน ประสูติที่ออกซฟอร์ด ออกซฟอร์ดเชอร์ ประเทศอังกฤษ นับเป็นพระมหากษัตริย์ที่มีผู้นิยมชมชอบน้อยที่สุดในประวัติศาสตร์ของประเทศอังกฤษ ทรงเคยพยายามที่จะยึดราชบัลลังก์ระหว่างที่พระเจ้าริชาร์ดที่ 1 ถูกจองจำอยู่ใน
ประเทศเยอรมนี (พ.ศ. 1736-37) แต่ได้รับอภัยโทษและรับการแต่งตั้งให้เป็นผู้สืบทอดราชบัลลังก์โดยพระเจ้าริชาร์ดที่ 1 เอง เพื่อตัดสิทธิ์เจ้าชายอาเธอร์พระโอรสของจอฟฟรีย์พระเชษฐาของพระเจ้าจอห์น การเรียกร้องสิทธิ์ในการครองราชย์ของอาเธอร์ได้รับการสนับสนุนจาก
พระเจ้าฟิลิปที่ 2 แห่งฝรั่งเศสและหลังจากเจ้าชายอาเธอร์ถูกปลงพระชนม์โดยคำสั่งของพระเจ้าจอห์นเมื่อ พ.ศ. 1746 พระเจ้าฟิลิปได้ยกทัพที่เหนือกว่าเข้ามาบุกยึดอังกฤษระหว่าง พ.ศ. 1747-48 ได้เกือบหมด ยกเว้นบางส่วนของอากีแตน (Aquitaine) ในปี พ.ศ. 1749 พระเจ้าจอห์นไม่ทรงยอมรับ “สตีเฟน แลงตัน” เป็น
อาร์ชบิชอปแห่งแคนเทอร์เบอรี ดังนั้น ในปี พ.ศ. 1751 ราชอาณาจักรของพระองค์จึงถูกประกาศเป็นอาณาจักรต้องห้ามโดย
พระสันตปาปา และถูกคว่ำบาตร (พ.ศ. 1752) ซึ่งในที่สุดพระองค์ทรงยอมแพ้ปฏิบัติตามในปี พ.ศ. 1756 รัฐบาลที่กดขี่ของพระองค์ประกอบกับความล้มเหลวในการยึดนอร์ม็องดีกลับคืน มีผลให้เกิดการถูกต่อต้านจากกลุ่มขุนนางซึ่งนำไปสู่การเรียกร้องการปฏิรูปรัฐธรรมนูญ กลุ่มขุนนางได้เข้าเฝ้าพระองค์ที่รันนีมีด (Runnymede) และบังคับให้ทรงลงพระปรมาภิไธยทรงประทับ
พระราชลัญจกร บน
มหากฎบัตร (
แมกนาคาร์ตา) เมื่อวันที่ 15 มิถุนายน พ.ศ. 1758 ซึ่งเป็นรากฐานแห่ง
รัฐธรรมนูญของประเทศอังกฤษในเวลาต่อมา การปฏิเสธไม่ยอมรับเป็นส่วนสำคัญในการชักนำให้เกิด
สงครามขุนนางครั้งแรกระหว่างปี พ.ศ. 1794-96