พระเจ้าทนินกันเว (พม่า: တနင်္ဂနွေမင်း, ออกเสียง: [tənɪ́ɴɡənwè mɪ́ɴ]) เป็นพระมหากษัตริย์แห่งราชวงศ์ตองอูของพม่า ตั้งแต่ พ.ศ. 2257 ถึง พ.ศ. 2276 ในช่วงรัชสมัยของพระองค์ราชอาณาจักรไม่มีเสถียรภาพภายในและภายนอก พระองค์เผชิญหน้ากับการจลาจลโดยพระปิตุลาซึ่งเป็นเจ้าเมืองพุกาม[1] ในทิศตะวันตกเฉียงเหนือมณีปุระขี่ม้าบุกเข้าไปในดินแดนของพม่าในช่วงต้นปี พ.ศ. 2267 การเดินทัพที่จะตอบโต้มณีปุระเมื่อเดือนพฤศจิกายน พ.ศ. 2267 ล้มเหลว ในภาคตะวันออกและภาคใต้ของล้านนา (เชียงใหม่) ที่อยู่ภายใต้การปกครองของพม่าตั้งแต่ พ.ศ. 2101 ก็แยกตัวเป็นอิสระสำเร็จในปี พ.ศ. 2260[4] พระเจ้าทนินกันเวพยายามที่จะยึดคืนภูมิภาคที่แยกตัวเป็นครั้งที่สองแต่ก็ทรงล้มเหลว[5] โดย พ.ศ. 2275 ภาคใต้ของล้านนาเป็นอิสระ ส่วนทหารพม่าที่เชียงแสนในภาคเหนือของล้านนาก็ถูกคุมขัง เกิดจลาจลไปทั่วหุบเขาปิงรอบเมืองเชียงใหม่[6]