พระเจ้าอูแห่งโครยอ (เกาหลี: 우, ฮันจา: 禑, MC: U, MR: U ค.ศ. 1365 - ค.ศ. 1389) เป็นพระราชาองค์ที่ 32 แห่งราชวงศ์โครยอ (ค.ศ. 1374 - 1388)พระเจ้าอู พระนามว่า วัง อู (왕우, 王禑) เป็นพระโอรสของพระเจ้าคงมิน (공민왕, 恭愍王) และนางทาสพันยา[1] (반야, 般若) อย่างไรก็ตามนางทาสพันยานั้นเดิมเป็นอนุภรรยาของพระภิกษุชินตน (신돈, 辛旽) พระภิกษุซึ่งได้สำเร็จราชการแทนพระเจ้าคงมินในช่วงค.ศ. 1365 - ค.ศ. 1371 ทำให้เป็นที่ครหาว่าองค์ชายวังอูนั้นเป็นพระโอรสของพระเจ้าคงมินหรือเป็นบุตรชายของพระภิกษุชินตนกันแน่ ในค.ศ. 1374 ฮงยุน (홍윤, 洪倫) และชเวมันแซง (최만생, 崔萬生) ได้ทำการลอบปลงพระชนม์พระเจ้าคงมินและตั้งองค์ชายวังอูขึ้นเป็นพระราชาแทน พระเจ้าคงมินนั้นทรงมีนโยบายต่อต้านมองโกลและหันหาราชวงศ์หมิง เมื่อสวรรคตแล้วขุนนางที่สนับสนุนพวกมองโกลก็ขึ้นมามีอำนาจ นำโดยลีอินอิม (이인임, 李仁任) ทำให้อาณาจักรโครยอกลับมามีนโยบายเข้าข้างมองโกลอีกครั้ง โดนส่งพูตไปเจริญสัมพันธไมตรีกับมองโกลที่เมืองเหลียวหยาง (ชาวมองโกลได้ถูกชาวจีนขับออกจากจักรวรรดิไปแล้ว) พระจักรพรรดิหยวนฮุ่ยจงทรงยอมรับพระเจ้าอูเป็นกษัตริย์แห่งโครยอแต่พระจักรพรรดิหงหวู่แห่งราชวงศ์หมิงทรงไ?ม่ยอมรับ เพราะทรงสงสัยในการสวรรคตอย่างปริศนาของพระเจ้าคงมินและไม่ไว้วางพระทัยขุนนางเกาหลีที่เข้าข้างพวกมองโกล ในรัชสมัยของพระเจ้าอูเกาหลีประสบปัญหาการรุกรานของโจรสลัดญี่ปุ่น (Wokou) อย่างมาก ซึ่งฝ่ายเกาหลีก็ได้ส่งนายพลลีซองกเย (이성계, 李成桂) เข้าปราบ ในค.ศ. 1388 พระจักรพรรดิฮงหวู่มีพระราชโองการจะทรงส่งทัพจีนมาตั้งที่มณฑลซังซอง ทำให้ราชสำนักโครยอเกิดความวุ่นวายเกรงว่าจะเสียดินแดน ในปีเดียวกันนั้นขุนพลชเวยอง (최영, 崔瑩) จึงร่วมมือกับลีซองกเยในการโ??؄่นอำนาจลีอินอิม แล้วชเวยองก็ขึ้นเป็นผู้นำทหารปกครองประเทศ พระเจ้าอูทรงรบเร้าให้ขุนพลทั้งสองยกทัพไปบุกราชวงศ์หมิงเพื่อที่จะปลดแอกโครยอจากอิทธิพลของจีน นายพลชเวยองส่งลีซองกเยให้ยกทัพไปบุกราชวงศ์หมิง ซึ่งลีซองกเยไม่เห็นด้วยอย่างยิ่งเพราะจีนในขณะนั้นเข้มแข็งมาก แต่ก็ยอมทำตามผู้บังคับบัญชายกทัพไปถึงแม่น้ำยาลู แล้วเกิดเปลี่ยนใจยกทัพกลับมาพระราชวังกระทำการยึดอำนาจสังหารชเวยองเสีย ลีซองกเยยกพระโอรสของพระเจ้าอู คือ องค์ชายวังชัง (왕창, 王昌) ขึ้นเป็นพระราชาองต่อมา แต่ด้วยข้อครหาที่ว่า พระเจ้าอูและพระเจ้าชางนั้นไม่ได้เป็นพระราชวงศ์แต่เป็นลูกหลานของพระภิกษุชินตน ในค.ศ. 1389 ลีซองกเยจึงปลดพระเจ้าชางจากราชสมบัติและสำเร็จโทษทั้งสองพระองค์ โดยที่ทั้งสองพระองค์ไม่ได้รับพระนามที่พระสุสานหรือพระนามใดๆหลังสวรรคตไปแล้ว