บทความนี้ใช้ระบบคริสต์ศักราช เพราะอ้างอิงคริสต์ศักราชและคริสต์ศตวรรษ หรืออย่างใดอย่างหนึ่ง
พระเพลิงเผากิเลส (
อิตาลี: Falò delle vanità,
อังกฤษ: Bonfire of the Vanities) หมายถึงการก่อเพลิงเพื่อเผาสิ่งต่างๆ ที่ถือว่าเป็น
สิ่งที่ก่อให้เกิดบาป (Occasion of sin) พระเพลิงเผากิเลสครั้งสำคัญที่เป็นที่รู้จักกันดีเกิดขึ้นเมื่อวันที่
7 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1497 เมื่อผู้สนับสนุนนักบวช
โดมินิคันจิโรลาโม ซาโวนาโรลาไปรวบรวมสิ่งต่างๆ ที่ถือว่าเป็นสิ่งก่อให้เกิดความหย่อนตัวในทางจริยธรรม และนำมาเผาต่อหน้าสาธารณชนในกองเพลิงใหญ่กลาง
จตุรัสซินยอเรียในฟลอเรนซ์
[1][2]วัตถุประสงค์ของการกระทำครั้งนี้ก็เพื่อทำลายสิ่งที่ถือว่าเป็นสิ่งที่ยั่วให้เกิดการทำ
บาปที่รวมทั้งสิ่งที่สร้างความฟุ้งเฟ้อและความหลงตัว (vanity) ที่รวมทั้ง: กระจก, เครื่องสำอาง, ภาพลามก, หนังสือนอกศาสนา, ประติมากรรมที่ถือว่าขาดจริยธรรม, โต๊ะเล่นเกม, หมากรุก, เครื่องดนตรี, เสื้อผ้าหรูหรา, หมวกสตรี และงานที่ถือว่าขาดจริยธรรมของกวีโบราณ เช่นงานเขียนของ
จิโอวานนิ โบคคาชโชและหนังสือเพลงที่ไม่ใช่เพลงศาสนา และงานศิลปะที่รวมทั้งจิตรกรรมและประติมากรรมแม้ว่าจะกล่าวกันว่า
ซานโดร บอตติเชลลีเผาภาพเขียนของตนเองที่เป็นภาพเขียนเกี่ยวกับตำนานเทพกรีกและโรมันไปหลายภาพและก็ไม่หลักฐานสนับสนุนเป็นการแน่นอน
จอร์โจ วาซารีเพียงแต่บันทึกว่าบอตติเชลลีสนับสนุน
จิโรลาโม ซาโวนาโรลา: “[บอตติเชลลี]สนับสนุน[ซาโวนาโรลา]อย่างแข็งขันจนถึงกับละทิ้งการเขียนภาพ จนทำให้ไม่มีรายได้ที่จะเลี้ยงตนเอง และตกอยู่ในสภาพอันน่าสมเพช”
โอเรสเทส บราวน์สันปัญญาชนและผู้แก้ชื่อเสียงของซาโวนาโรลาชาวนิวอิงแลนด์กล่าวถึงเฉพาะภาพเขียนของ
ฟราบาร์โทโลเมโอ,
ลอเร็นโซ ดิ เครดี และ “จิตรกรอื่นๆ อีกหลายคน” และ “ประติมากรรมโบราณหลายชิ้น”
[3] การก่อพระเพลิง (bonfire) ดังว่ามิได้คิดขึ้นโดยซาโวนาโรลา แต่เป็นสิ่งที่ทำกันมาตั้งแต่เมื่อมีการเทศนานอกวัดโดย
นักบุญแบร์นาร์ดิโนแห่งเซียนาในครึ่งแรกของศตวรรษ