พลาสติกชนิดแรกที่นิยมใช้ทำพลาสติกแรปคือ เซลโลเฟน (cellophane) ค้นพบโดยนักเคมีชาวสวิตเซอร์แลนด์ชื่อ ฌัก บรานเดนแบร์เกอร์ ในปีค.ศ. 1911 และในราวต้นปีค.ศ. 1924 เซลโลเฟนเริ่มนำมาผลิตฟิล์มใสใช้งาน จุดเด่นของฟิล์มเซลโลเฟนคือ ความใส การใช้ฟิล์มชนิดนี้ห่อหุ้มอาหารดึงดูดผู้บริโภคอย่างมากเนื่องจากมองเห็นอาหาร ต่อมาในราวปีค.ศ. 1933 ได้ค้นพบพลาสติกที่ใช้ผลิตพลาสติกแรปอีกชนิดหนึ่งคือ พอลิเอทิลีน (polyethylene, PE) ผลิตเป็นพลาสติกแรปครั้งแรกเมื่อปีค.ศ. 1945 และพอลิไวนิลคลอไรด์ (polyvinyl chloride, PVC) เมื่อปีค.ศ. 1950 ปัจจุบันพีวีซียังเป็นที่นิยมในการผลิตพลาสติกแรปแม้ว่าจะไม่ปลอดภัย อย่างไรก็ตามมีแนวโน้มที่จะใช้พอลิเอทิลีน โดยเฉพาะพอลิเอทิลีนชนิดความหนาแน่นต่ำ (LDPE) มากขึ้น เนื่องจากไม่ต้องเติมพลาสติกไซเซอร์และมีราคาต่ำกว่า[1]