พวงชูชีพมักเป็นอุปกรณ์ลอยน้ำส่วนบุคคลรูปวงแหวนหรือเกือกม้า พร้อมด้วยสายโยงเพื่อให้สามารถดึงผู้บาดเจ็บเข้ามาหาผู้ช่วยเหลือได้ โดยถูกติดตั้งอยู่บนเรือ และติดตั้งอยู่ริมแหล่งน้ำและสระว่ายน้ำ โดยมีโทษสำหรับผู้ที่ก่อกวนอุปกรณ์ที่ติดตั้งอยู่ด้วยโทษปรับ (ในสหราชอาณาจักรโทษปรับสูงสุดคือ 5,000 ปอนด์) หรือจำคุก

ในสหรัฐ พวงชูชีพที่ได้รับการรับรองจากหน่วยยามฝั่งถือเป็นอุปกรณ์ลอยน้ำประเภทที่ 4 ต้องมี PFD ประเภท IV ซึ่งสหรัฐกำหนดให้มีอุปกรณ์ลอยน้ำส่วนบุคคลประเภท IV อย่างน้อยหนึ่งรายการในเรือทุกลำที่มีความยาว 26 ฟุตขึ้นไป[4]

ในสหราชอาณาจักร สมาคมเพื่อช่วยชีวิตทางน้ำพิจารณาว่าพวงชูชีพไม่เหมาะสมในการใช้ในสระว่ายน้ำ เนื่องจากการโยนพวงชูชีพลงในสระน้ำที่เต็มไปด้วยผู้คนอาจทำให้ผู้ได้รับบาดเจ็บหรือผู้ใช้สระว่ายน้ำคนอื่น ๆ บาดเจ็บได้ โดยในสถานที่เหล่านี้จะถูกแทนที่ด้วยอุปกรณ์อื่น เช่น ทุ่นตอปิโด[5] (Torpedo buoy) ซึ่งเป็นอุปกรณ์ลากต่ำที่พัฒนาขึ้นมาเพื่อให้เจ้าหน้าที่ช่วยชีวิตลากจูงไปยังผู้ที่ตกอยู่ในอันตรายได้

เลโอนาร์โด ดา วินชี ได้เคยร่างแนวคิดเกี่ยวกับวงล้อนิรภัย เช่นเดียวกับรองเท้าลอยน้ำ และไม้ทรงตัวสำหรับการเดินบนน้ำ[6]

ในประเทศไทย กรมเจ้าท่าซึ่งเป็นหน่วยงานหลักในการดูแลการสัญจรทางน้ำได้ให้ความหมายของ lifebuoy เป็นคำว่า พวงชูชีพ[7] โดยระเบียบได้กำหนดไว้ว่าในท่าเทียบเรือ จะต้องติดตั้งพวงชูชีพอย่างน้อย 4 พวง พร้อมเชือกผูกไว้กับพวงชูชีพที่มีความยาวอย่างน้อย 25 เมตร ติดตั้งในจุดที่สามารถใช้งานได้เมื่อเกิดเหตุ[8]

• การออกแบบของ เลโอนาร์โด ดา วินชี ร่างวงล้อนิรภัย
• การศึกษาเกี่ยวกับพวงชูชีพครั้งแรก มีภาพประกอบใน Acta Eruditorum, ค.ศ. 1691