พัลซาร์ปู (PSR B0531+21) เป็นดาวนิวตรอนอายุค่อนข้างน้อย และเป็นดาวศูนย์กลางในเนบิวลาปู ซากที่เหลืออยู่ของซูเปอร์โนวา SN 1054 ซึ่งได้รับการสังเกตการณ์อย่างกว้างขวางจากโลกในปี พ.ศ. 1597[3][4][5] พัลซาร์ปูได้รับการค้นพบใน พ.ศ. 2511 และเป็นพัลซาร์วัตถุแรกที่เชื่อมโยงกับซากซูเปอร์โนวา[6] ถือเป็นพัลซาร์ในคลื่นที่ตามองเห็นพัลซาร์ปูมีเส้นผ่านศูนย์กลางราว 25 กิโลเมตร และ "ลำแสง" พัลซาร์ได้หมุนทุก ๆ 33 มิลลิวินาที หรือประมาณ 30 ครั้งต่อวินาที ลมที่ไหลออกมาจากดาวนิวตรอนทำให้เกิดการแผ่รังสีซิงโครตรอน ซึ่งผลิตความจุของการปลดปล่อยจากเนบิวลา มองเห็นได้ในคลื่นวิทยุไปจนถึงรังสีแกมม่า คุณลักษณะเกี่ยวกับพลวัตสูงสุดในส่วนในของเนบิวลาปูคือจุดที่ซึ่งลมเส้นศูนย์สูตรของพัลซาร์กระทบกับเนบิวลาที่อยู่โดยรอบ ก่อให้เกิดกำแพงกระแทก รูปร่างและตำแหน่งของคุณลักษณะดังกล่าวเปลี่ยนแปลงบ่อยมาก เมื่อลมเส้นศูนย์สูตรปรากฏขึ้นเป็นคุณลักษณะที่สูงชันขึ้น สว่างขึ้นแล้วค่อยจางลงเมื่อลมพัดออกจากพัลซาร์ไปสู่บริเวณหลักของเนบิวลา ระยะเวลาของการหมุนของเนบิวลาช้าลง 38 นาโนวินาทีต่อวันเนื่องจากพลังงานปริมาณมหาศาลที่ถูกพัดพาไปกับลมพัลซาร์ด้วย[7]เนบิวลาปูมักถูกใช้เป็นแหล่งเทียบมาตรฐานในดาราศาสตร์รังสีเอกซ์ มันมีความสว่างมากในรังสีเอกซ์และความหนาแน่นฟลักซ์และสเปกตรัมก็เป็นที่ทราบกันว่ามีค่าคงที่ โดยมีข้อยกเว้นเฉพาะพัลซาร์ปูเท่านั้น พัลซาร์ปูได้ปล่อยสัญญาณเข้มมาเป็นบางครั้งซึ่งถูกใช้เพื่อตรวจสอบการบันทึกเวลาของตัวตรวจจับรังสีเอกซ์ ในดาราศาสตร์รังสีเอกซ์ 'แครป' และ 'มิลลิแครป' บางครั้งถูกใช้เป็นหน่วยสำหรับวัดความหนาแน่นฟลักซ์ มิลลิแครปมีความสัมพันธ์กับราว 2.4 × 10-11 เออร์กต่อวินาที⋅ตารางเซนติเมตร (2.4 × 10-14 วัตต์ต่อตารางเมตร) ในย่านรังสีเอกซ์ 2-10 กิโลอิเล็กตรอนโวลต์ สำหรับสเปกตรัมรังสีเอกซ์ "คล้ายปู" มีแหล่งกำเนิดรังสีเอกซ์จำนวนน้อยเท่านั้นที่มีความสว่างเกินหนึ่งแครป