ชาวบ้านที่นั้นยังพูดภาษาไทพ่าเกอยู่ แต่คำเก่าเริ่มสูญไปเรื่อย ๆ ส่วนคำใหม่ก็ไม่มีใครคิดขึ้น จึงมีคำจากภาษาอัสสัม ภาษาพม่า และภาษาอังกฤษปะปนอยู่มาก และในวันข้างหน้าภาษาไทที่นี้อาจจะสูญไปก็ได้ เพราะภาษาไทพ่าเกจะมีชีวิตต่อไปได้ ภาษามักต้องขยายตัวเพิ่มคำขึ้นในภาษา ถ้าสร้างเองไม่ทัน หรือไม่เหมาะก็มักต้องยืมภาษาอื่นแต่ถ้าไม่มีการสร้างใหม่ ไม่นานก็จะกลายเป็นภาษาตาย และเลิกใช้กันในที่สุด

ทอฝ้าย

คนไทในพ่าเกเหนือเก่งแต่การทอผ้าฝ้าย แต่ทอไหมไม่เป็น และไม่สันทัดในการเลี้ยงไหม ซึ่งต่างจากชาวไทอาหมที่ทอผ้าไหมเก่งมาก

สังคมของไทพ่าเกเหนือ

ความเป็นสังคมเครือญาติของไทพ่าเกเหนือมีสูงมาก กับคนที่มาเยี่ยม ทั้งหมดจะถือว่าเป็นญาติพี่น้อง จึงเรียกแขกว่า "ปี่หน่อง" ผู้หญิงที่นั่นจะไม่ร่วมรับประทานอาหารพร้อมผู้ชายเพราะต้องคอยดูแลให้ผู้ชายรับประทานอาหารก่อน