ในพ.ศ. 2335 (ค.ศ. 1792) โกยาป่วยอย่างร้ายแรง เขาอายุ 46 ปีและเป็นอัมพาตหลายเดือน เขาหูหนวกจนถึงปลายของชีวิตเขา แต่ความพิการนี้ไม่ทำให้ความคิดสร้างสรรค์ของเขาน้อยลง ตรงกันข้าม มันปรับปรุงศักยภาพการมองเห็นของเขาให้ดีขึ้นและลึกขึ้น เขามีชื่อเสียงจากการเขียนภาพในช่วง พ.ศ. 2336-2337 ซึ่งเป็นช่วงที่เขากำลังป่วยจากอาการสมองอักเสบและเจอกับสภาพสงครามกลางเมืองในสเปน และสภาพเศรษฐกิจที่ตกต่ำ ทำให้งานของโกยาในช่วงนั้นสะท้อนด้านมืดของสังคม ในพ.ศ. 2338 โกยาได้รับการแต่งตั้งเป็นผู้อำนวยการการวาดภาพที่ราชสถาบันศิลปะ (Royal Academy of Art) ในมาดริด ขณะเดียวกันเขาเปลี่ยนความสนใจไปที่คนธรรมดาอย่างเพิ่มขึ้น

สเปนอยู่ภายใต้การปกครองของฝรั่งเศส จักรพรรดินโปเลียนทรงแต่งตั้งหนึ่งในพระอนุชาของพระองค์เป็นผู้สำเร็จราชการ ชาวฝรั่งเศสครอบครองมาดริดด้วยคน 200,000คน/ เราสามารถจินตนาการจิตรกรหูหนวก, สูงวัยกำลังเดินผ่านตรอกต่างๆ ของเมืองหลวง สังเกตชีวิตประจำวันและงานของเพื่อนร่วมชาติเขาภายใต้อำนาจฝรั่งเศส เขามีสัมผัสสายตาของเขาให้พึ่งเท่านั้น และมีประสบการณ์ในการครอบครองบ้านเกิดเขาผ่านสายตาแหลมคมอย่างยิ่ง

พระเจ้าเฟอร์ดินานด์ที่เจ็ด พระโอรสของพระเจ้าชาร์ลส์ที่สี่ กลายเป็นพระราชาแห่งสเปน พระองค์ทรงเป็นฝ่ายตรงข้ามที่รุนแรงของแสงสว่าง ในพ.ศ. 2363 (ค.ศ. 1820) โกยาถอนตัวจากความสันโดษของธรรมชาติ เขาซื้อบ้านบนแม่น้ำมานซานาเรส (Manzanares) เพื่อนบ้านเรียกมันว่า “บ้านของนกพิราบ” (House of Doves) กลางคืนเขาวาดกำแพงของสองห้องใหญ่สุดด้วย “พินตูราส เนกราส” (pinturas negras) หรือภาพดำที่เป็นตำนาน พ.ศ. 2367 หลังความล้มเหลวของการปฏิวัติ โกยาที่ตอนนั้นเป็นชายชรา ตัดสินใจอพยพไปบอร์โดซ์ในฝรั่งเศส ศูนย์กลางของผู้ถูกเนรเทศชาวสเปน การเดินทางสองครั้งไปมาดริดรับประกันเงินสงเคราะห์แก่เขา และเขากลับไปบอร์โดซ์ถาวร ระหว่างเวลานี้ ดูเหมือนเขาค้นพบความสงบของวันก่อนๆ ใหม่อีกครั้ง