ฟ้าลั่นเริ่มต้นจากการชกมวยไทยในละแวกบ้านอย่างโชกโชน จากนั้นได้เดินทางเข้าสู่กรุงเทพมหานครและได้ชกมวยสากลในสังกัดของ มาโนช บัวบุศย์ ที่จังหวัดนนทบุรี โดยชกครั้งแรกก็พบกับความพ่ายแพ้เสียแล้ว เมื่อพบกับ ชนะ ป.เปาอินทร์ ที่ซึ่งต่อมาได้กลายเป็นแชมป์โลกมินิมั่มเวท ของสมาคมมวยโลก (WBA) โดยแพ้คะแนน เมื่อเดือนมิถุนายน พ.ศ. 2531 ต่อมาฟ้าลั่นทำฟอร์มชนะรวด 13 ครั้ง และได้เป็นแชมป์มินิมั่มเวทของเวทีมวยราชดำเนินด้วย จนกระทั่งได้ชิงแชมป์โลกในรุ่นมินิมั่มเวท ของสหพันธ์มวยนานาชาติ (IBF) กับ อีริค ชาเวซ นักมวยชาวฟิลิปปินส์ เมื่อปี พ.ศ. 2533 ด้วยการชนะแตก ได้กลายเป็นแชมป์โลกคนที่ 15 ของไทย แต่การชกในครั้งนั้นก็ได้มีการวิพากษ์วิจารณ์อย่างกว้างขวางว่าฟ้าลั่นใช้หัวชน

จากนั้นฟ้าลั่นได้ป้องกันตำแหน่งแชมป์โลกเอาไว้ได้ถึง 7 ครั้งด้วยกัน ก่อนที่จะมาเสียแชมป์โลกไปอย่างไม่น่าเชื่อเมื่อกลางปี พ.ศ. 2535 ต่อ แมนนี่ เมลชอร์ นักมวยชาวฟิลิปปินส์ เมื่อเป็นฝ่ายแพ้คะแนน ซึ่งเบื้องหลังการเสียตำแหน่งครั้งนี้เป็นเพราะมีเหตุขัดกันด้วยเรื่องผลประโยชน์ระหว่าง มาโนช บัวบุศย์ หัวหน้าคณะกับ พ.อ.(พิเศษ) บรรจุ อ่องแสงคุณ ส่งผลให้มีการตัดสินให้ฟ้าลั่นแพ้คะแนนไป เพื่อที่จะหานักมวยรายใหม่ขึ้นแชมป์โลกต่อไป (ซึ่งก็คือ รัตนพล ส.วรพิน ที่ได้ชิงแชมป์โลกรุ่นนี้ สถาบันนี้ในปลายปีเดียวกัน)

จากนั้นฟ้าลั่นได้หยุดชกมวยไปนาน 2 ปี ก่อนที่จะกลับมาชกใหม่ในสังกัดใหม่กับ พันตำรวจโท กรีรินทร์ อินทร์แก้ว (ยศในขณะนั้น) พร้อมกับเปลี่ยนชื่อเป็น "ฟ้าลั่น ศักดิ์กรีรินทร์" และได้ขยับเลื่อนรุ่นไปชกในรุ่นฟลายเวท จนได้แชมป์โลกในสถาบันสหพันธ์มวยโลก (WBF) และได้ป้องกันตำแหน่งแชมป์ไว้ได้อีกหลายครั้ง มีแฟนมวยหลายรายอยากให้ฟ้าลั่นไปชิงแชมป์โลกในสถาบันหลักเนื่องจากเคยเป็นแชมป์โลกในสถาบันหลักมาแล้ว ซึ่งฟ้าลั่นก็ได้มีโอกาสชิงแชมป์โลกในสถาบันหลัก คือ องค์กรมวยโลก (WBO) ในรุ่นไลท์ฟลายเวท ถึง 2 ครั้ง รวมถึงแชมป์โลกในสถาบันเดิมที่เจ้าตัวเคยเป็นแชมป์โลกมาก่อน คือ สหพันธ์มวยนานาชาติ อีก 2 ครั้ง แต่ก็ไม่ประสบความสำเร็จจนกระทั่งแขวนนวมไป

ในปัจจุบัน ฟ้าลั่นมีลูกชายคนหนึ่งที่เป็นนักมวยเหมือนกับผู้เป็นพ่อ ชื่อ ฟ้าลั่นจูเนียร์ ศักดิ์กรีรินทร์