เมนูนำทาง
ภาษาขมุ ไวยากรณ์เป็นภาษาที่มีแนวโน้มเป็นภาษาที่มีพยางค์เดียวมากขึ้นเช่นเดียวกับภาษาเวียดนาม คำกริยาไม่ผันตามกาล โดยทั่วไปไม่มการเปลี่ยนรูปคำเพื่อแสดงเพศหรือพหูพจน์ ยกเว้นคำสรรพนาม มีการลงอุปสรรค(หน้าคำ) และอาคม(กลางคำ) บ้างแต่จัดเป็นระบบไม่ได้ชัดเจนนัก การเรียงประโยคเป็นแบบ ประธาน-กริยา-กรรม
คำสรรพนามแทนบุคคลมีรูปเป็นเอกพจน์ ทวิพจน์ และพหูพจน์ดังนี้
คำสรรพนาม | เอกพจน์ | ทวิพจน์ | พหูพจน์ |
บุรุษที่ 1 | โอะ | อะ | อิ |
บุรุษที่ 2 ชาย | แยะ | ซว้า | ปอ |
บุรุษที่ 2 หญิง | ปา | ซว้า | ปอ |
บุรุษที่ 3 ชาย | เกอ | ซน้า | นอ |
บุรุษที่ 3 หญิง | นา | ซน้า | นอ |
คำสรรพนามที่ใช้เชื่อมประโยค ซึ่งตรงกับคำว่า อันที่ คนที่ ตัวที่ ในภาษาไทย ภาษาขมุจะใช้ว่ากัมหรือนัม มีการใช้คำสันธานน้อย โดยมากใช้ประโยคเรียงต่อกับเฉยๆ คำบุพบทมีไม่กี่คำ ที่ใช้มากคือ ตา หมายถึง ด้าน ที่ จาก ข้างใน และคำว่า ลอง ที่หมายถึง แถว บริเวณ
เมนูนำทาง
ภาษาขมุ ไวยากรณ์ใกล้เคียง
ภาษาขมุ ภาษามุนจี ภาษามุนดารีแหล่งที่มา
WikiPedia: ภาษาขมุ http://www.ethnologue.com/