ภาษานี้พัฒนาระบบการเขียนโดยใช้อักษรอาหรับ ได้รับอิทธิพลจากภาษาอาหรับและภาษาเปอร์เซียมาก เคยเป็นภาษากลางในเอเชียกลาง แบ่งได้เป็นสามยุคคือ

1. ยุคก่อนคลาสสิก (พ.ศ. 1943 – 2008) เป็นยุคที่มีการปรับปรุงเปลี่ยนแปลงมาก
2. ยุคคลาสสิก (พ.ศ. 2008 – 2143) เป็นยุคที่มีวรรณคดีเกิดขึ้นมาก
3. ยุคหลังคลาสสิก (พ.ศ. 2143 – 2464) เป็นยุคที่มีการเปลี่ยนแปลงเป็นสองทาง ทางหนึ่งคืออนุรักษ์ภาษาชะกะไตยุคคลาสสิกโดยโนวอย และอีกทางหนึ่งเป็นการรับอิทธิพลจากภาษาท้องถิ่นอื่นๆเข้ามา

ปัจจุบันในบริเวณที่เคยใช้ภาษาชะกะไต เป็นบริเวณที่ใช้ภาษาอุซเบกและภาษาอุยกูร์ ในอุซเบกิสถาน ภาษาชะกะไตถูกแทนที่ด้วยภาษาอุซเบกเมื่อราว พ.ศ. 2464 ผู้พูดภาษาชะกะไตคนสุดท้ายคาดว่าตายเมื่อ พ.ศ. 2533 วรรณคดีภาษาชะกะไตที่มีชื่อเสียงคือบทกวีของ Mir Alisher Navoi จนบางครั้งมีผู้เรียกภาษาชะกะไตว่า ภาษาของโนวอย