มีงานเขียนจำนวนน้อยในภาษาอวธี เพราะจะใช้ภาษาฮินดีหรือภาษาอูรดูในการเขียน แม้ว่าทุกวันนี้จะพิจารณาว่าเป็นสำเนียงหนึ่งของภาษาฮินดี แต่ก่อนที่จะมีการปรับมาตรฐานภาษาฮินดี ภาษานี้เป็นหนึ่งในสองสำเนียงของภาษาฮินดี (อีกสำเนียงหนึ่งคือสำเนียงพรัช) ที่มีความสำคัญในการเขียน เอกสารเก่าที่สุดที่เกี่ยวกับภาษาอวธีคือ อุกติวยาติปราการณะเขียนโดย ทาโมทารา ปัณฑิตา ที่มีชีวิตในสมัยพุทธศตวรรษที่ 17 เขาเขียนเอกสารนี้เพื่อใช้สอนภาษาอวธี เมื่อลัทธิซูฟีแพร่เข้ามาในอินเดีย ได้มีกวีที่เป็นมุสลิมเขียนบทกวีด้วยภาษาอวธี กวีคนแรกคือเมาลานา ดาอุด บทกวีเหล่านี้เขียนด้วยอักษรเปอร์เซีย

สำเนียงอวธีของภาษาเปอร์เซียมีกวีที่นับถือลัทธิซูฟีจำนวนมาก นักเขียนที่ยิ่งใหญ่ในช่วงนี้คือ กอสวานี ตุลสิดาส หนังสือที่เขาเขียนคือ รามจริตมนัส ซึ่งเป็นเรื่องราวของพระราม มาลิก มูฮัมหมัด ญายาซี เขียนปัทมวัท เป็นต้น