ภาษาฮีบรูไบเบิลนี้คาดว่าเคยใช้ในช่วง ศตวรรษที่ 10 ก่อนคริสตกาลและสิ้นสุดลง ค.ศ.70 หลังเกิดกบฏบาร์ ค็อกบาต้านจักรวรรดิโรมัน และเป็นองค์ประกอบของไบเบิลภาษาฮีบรูทุกฉบับ รวมทั้งส่วนที่เป็นภาษาอราเมอิกและคำยืมต่างๆ ความหมายของคำว่าภาษาฮีบรูไบเบิลแตกต่างกันไปในแต่ละบริบท ส่วนมากจะมีความหมายต่อไปนี้

• สำเนียงทั้งหมดของภาษาฮีบรูที่พบในไบเบิลฉบับภาษาฮีบรู ทั้งในไบเบิลโบราณจนถึงรุ่นหลังสุด
• ภาษาฮีบรูที่อยู่เฉพาะในไบเบิลเท่านั้นไมรวมอยู่ในเอกสารอื่นๆเช่นจารึกซึ่งใช้ภาษาฮีบรูสำเนียงที่ใกล้เคียงกัน
• ภาษาฮีบรูติเบอเรียน หรือภาษาฮีบรูมาโซเรติก ซึ่งเป็นการออกเสียงในยุคกลางตอนต้นของไบเบิลภาษาฮีบรูสมัยโบราณที่เขียนแบบใช้พยัญชนะเท่านั้น

ในมุมมองของนักภาษาศาสตร์ ภาษาฮีบรูคลาสสิกแบ่งได้เป็นสองยุคคือ ภาษาฮีบรูไบเบิลและภาษาฮีบรูในยุคจักรวรรดิโรมัน ซึ่งมีรูปแบบไวยากรณ์ที่ต่างกัน ภาษาฮีบรูไบเบิลแบ่งต่อไปได้เป็นยุคทองของภาษาฮีบรู (ก่อน พ.ศ. 43) และยุคเงิน (พ.ศ. 43 – 483) ยุคเงินเป็นยุคที่มีคำยืมจากภาษาอราเมอิกเข้ามามาก ตัวอย่างเช่นใช้ ˈilluː (אִלּוּ) แทน luː (לוּ) หรือแทนที่สรรพนามʔaˈʃer (אֲשֶר) (หมายถึง ที่ ซึ่ง อัน) ในยุคต้นด้วย ʃe- (-שֶ) ในยุคต่อมา ทั้งสองอย่างนี้มีใช้ในภาษาฮีบรูมิซนาอิกและภาษาฮีบรูสมัยใหม่ภาษาฮีบรูสมัยจักรวรรดิโรมันหรือภาษาฮีบรูมิซนาอิกได้รับอิทธิพลจากภาษากรีกและภาษาเปอร์เซีย ส่วนใหญ่ผ่านทางภาษาอราเมอิกที่เป็นภาษากลางในขณะนั้น โดยอยู่ในรูปสำเนียงต่างๆของชาวยิว เช่น ภาษาฮีบรูซามาริทันที่ใช้โดยชาวซามาริทัน

การออกเสียงของภาษาฮีบรูไบเบิลได้มาจากระบบมาโซเรติกที่ประยุกต์ใช้กับเอกสารโบราณ ภาษาฮีบรูไบเบิลมีหน่วยที่ผสมกันอยู่ คำส่วนใหญ่มาจากรากศัพท์พยัญชนะสามตัว มีข้อยกเว้นบ้างสำหรับสำหรับศัพท์ที่ยืมมาจากภาษาที่ไม่ใช่ภาษากลุ่มเซมิติก