เมนูนำทาง
ภาษาโรฮีนจา
มีระบบการเขียนที่หลากหลาย ซึ่งมีทั้งอักษรอาหรับ[1] อักษรอูรดู อักษรฮานีฟี อักษรพม่า และล่าสุดคืออักษรโรมัน
การเขียนด้วยอักษรอาหรับเกิดขึ้นเมื่อ 300 ปีที่ผ่านมา เมื่อยะไข่อยู่ภายใต้การปกครองของอังกฤษ ชาวโรฮีนจาใช้ภาษาอังกฤษและอูรดูในการสื่อสารด้วยการเขียน หลังจากที่พม่าได้รับเอกราชและใช้ภาษาพม่าเป็นภาษาราชการ ชาวโรฮีนจาเริ่มพยายามพัฒนาระบบการเขียนเป็นของตนเอง ใน พ.ศ. 2518 ได้พัฒนาระบบการเขียนโดยนำอักษรอูรดูมาดัดแปลง แต่การเขียนแบบนี้ยังยากสำหรับชาวโรฮีนจา และต้องมีการเพิ่มสัญลักษณ์แทนเสียงวรรณยุกต์[2]
โมลานา อานิฟ ได้พัฒนาการเขียนจากขวาไปซ้าย โดยใช้อักษรที่มีลักษณะคล้ายอักษรอาหรับและได้ยืมอักษรบางตัวจากอักษรโรมันและอักษรพม่า แต่อักษรนี้จะต้องระวังเกี่ยวกับความสับสนและยากสำหรับการใช้งานในคอมพิวเตอร์และอินเทอร์เน็ต ซึ่งต้องพัฒนายูนิโคดต่อไป[3]
| A a | B b | C c | Ç ç | D d | E e | F f |
| G g | H h | I i | J j | K k | L l | M m |
| N n | Ñ ñ | O o | P p | Q q | R r | S s |
| T t | U u | V v | W w | X x | Y y | Z z |
อี เอ็ม สิดดิควิว ได้พัฒนาระบบการเขียนที่ใช้อักษรละตินเพียงอย่างเดียว โดยใช้อักษร 26 ตัว เครื่องหมายการออกเสียงสระ 5 ตัว และอักษรเพิ่ม 2 ตัว เพื่อแสดงเสียงม้วนลิ้นและเสียงนาสิก ซึ่งสระจะมีรูปที่เน้น (á é í ó ú) สำหรับ c ในภาษาโรฮีนจาแทนเสียง /ช/ หรือ /sh/, ç แทนเสียง r ม้วนลิ้น และ ñ ใช้แทนเสียงนาสิก
เมนูนำทาง
ภาษาโรฮีนจาใกล้เคียง
แหล่งที่มา
WikiPedia: ภาษาโรฮีนจา