มหาโมคคัลลานโพชฌังคสุตตปาฐะ นำมาจากพระสูตรในพระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย มหาวารวรรค ชื่อพระสูตรว่า คิลานสูตร (ที่ 2) ว่าด้วย "พระมหาโมคคัลลานะหายอาพาธด้วยโพชฌงค์ 7" [1] บ้างก็เรียกว่า " ทุติยคิลานสูตร" หรือ "ทุติยคิลานสุตฺตํ" หมายถึงคิลานสูตรที่ 2 ใน สังยุตตนิกาย มหาวารวรรค (เนื่องจากคิลานสูตรปรากฏอยู่หลายพระสูตรต่างที่มาและเหตุการณ์) [2] สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสพระสูตรนี้ที่ณ ภูเขาคิชฌกูฏ ที่พำนักของพระมหาโมคคัลลานะ โดยในยามสายัณวันหนึ่งสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้เสด็จจากวัดเวฬุวันมหาวิหาร กลันทกนิวาปสถาน ใกล้กรุงราชคฤห์ ไปเยี่ยมพระมหาโมคคัลลานะ เมื่อพระองค์ทรงทราบว่า พระอัครสาวกเบื้องซ้ายล้มป่วยลง ซึ่งในอรรถกถาอธิบายว่าเป็น "ความป่วยไข้ที่เกิดแต่ความเย็นอ่อนๆ ซึ่งเกิดขึ้นด้วยการถูกต้องกับลมจากต้นไม้มีดอกเป็นพิษที่บ้านแล้ว ที่เชิงแห่งภูเขา พึงทราบว่าเป็นอาพาธของชนแม้ทั้ง 3 เหล่านี้" [3] ที่ว่า "เป็นอาพาธของชนแม้ทั้ง 3 เหล่านี้" หมายถึงอาการดังกล่าวเป็นอาการล้มป่วยของพระมหาโมคคัลลานะ พระมหากัสสปะ และพระมหาจุนทะ อันเป็นที่มาของปาฐกว่าด้วยโพชฌงค์ 7 ทั้ง 3 ปาฐก