บทความนี้ใช้ระบบคริสต์ศักราช เพราะอ้างอิงคริสต์ศักราชและคริสต์ศตวรรษ หรืออย่างใดอย่างหนึ่งรอย เคลตัน ออร์บิสัน (อังกฤษ: Roy Kelton Orbison) (23 เมษายน ค.ศ. 1936 – 6 ธันวาคม ค.ศ. 1988)[1] หรือเจ้าของฉายา "เดอะบิ๊กโอ" (The Big O) เป็นนักร้อง-นักแต่งเพลงชาวอเมริกัน เป็นที่รู้จักในฐานะเสียงสูงนุ่มแบบแบร์ริโทน ผู้มีเสียงอันทรงพลังและมีองค์ประกอบของเสียงซับซ้อน ในช่วงระหว่างปี 1960 จนถึง 1964 มีเพลงถึง 22 เพลงได้ติดท็อปบิลบอร์ด 40 ที่เป็นที่รู้จักกันดีอย่างเช่นเพลง "Only the Lonely," "In Dreams," "Oh, Pretty Woman," "Crying," "Running Scared," และ "You Got It" การมีเสียงอันทรงพลัง เร่าร้อน และซับซ้อนในการประพันธ์ของออร์บิสัน จึงมักได้รับคำสรรเสริญจากนักวิจารณ์ว่าดนตรีเขาเหมือน "การร้องโอเปรา" จึงให้ฉายาเขาว่า "เดอะคารูโซออฟร็อก" (the Caruso of Rock).[2][3] นักวิชาการด้านดนตรีได้ให้ข้อเสนอแนะเกี่ยวกับเสียงร้องของเขาว่า ออร์บิสันมีช่วงระดับเสียงตั้งแต่ 3 หรือ 4 ไปจนแตะถึงระดับ 8[4] ในขณะที่นักดนตรีชายที่เล่นเพลงในแนวร็อกแอนด์โรล ในช่วงปี 1950 และ 1960 ซึ่งมักจะถ่ายทอดออกมาในรูปแบบของความเข้มแข็งเป็นหลัก แต่เพลงของออร์บิสันกลับถ่ายทอดมาด้วยความเบา คล้ายเสียงของคนสิ้นหวัง เขายังเป็นที่จดจำในฐานะการแสดงสดที่ยืนนิ่งดูโดดเดี่ยว และสวมชุดและแว่นกันแดดดำเสมอ ทำให้บรรยากาศภาพลักษณ์เขาดูลึกลับ ออร์บิสันเกิดและเติบโตที่เท็กซัส เริ่มร้องเพลงในแนวร็อกอะบิลลีและคันทรีในสมัยเรียนมัธยม เขาได้เซนต์สัญญากับค่ายซันเรคเคิร์ดส์ (Sun Records) ในปี 1965 ซึ่งเป็นค่ายดนตรีที่มีชื่อเสียงในสมัยนั้น แต่เขาประสบความสำเร็จกับค่ายโมนิวเมนต์เรคเคิร์ดส์ ในช่วงต้นยุค 60 ชื่อเสียงของเขาได้หายไปในช่วงยุค 70 แต่ก็กลับมาโด่งดังอีกครั้งจากการเป็นเพลงประกอบภาพยนตร์ "บลูเวลเวตต์" Blue Velvet (1986) อย่าง "In Dreams" ซึ่งบันทึกเสียงไว้ตั้งแต่ปี 1963 ในปี 1988 เขาได้เป็นสมาชิกของวงรวมศิลปิน "วิลเบรีส์" (Wilburys) ประกอบด้วย จอร์จ แฮร์ริสัน บ็อบ ดิลลัน ทอม เพตตี และเจฟฟ์ ลินน์ ในปี 1988 ขณะออกอัลบั้ม "มิสเตอร์รีเกิร์ล" (Mystery Girl) ได้เพียงเดือนเดียว ออร์บิสันก็ได้เสียชีวิตลงด้วยโรคหัวใจ รวมอายุได้ 52 ปี ในช่วงที่เขากำลังโด่งดังอย่างขีดสุด ซึ่งอัลบั้มนี้สามารถไต่บิลบอร์ด 200 ได้อันดับ 5 และชาร์ทอังกฤษได้ถึงอันดับ 2[5]ออร์บิสันได้รับการเชิดชูสู่ "ร็อกและโรลฮอลออฟเฟม" ในปี 1987 ในหัวข้อ "แนชวิลล์ซองไรเทอร์ฮอลออฟเฟม" ในปีเดียวกัน และ "ซองไรเทอร์สฮอลออเฟม" ในปี 1989 นิยสารโรลลิงสโตน จัดอันดับให้เขาอยู่ในอันดับ 37 ในหัวข้อ "ศิลปินที่ยิ่งใหญ่ที่สุดตลอดกาล" และอันดับ 13 ในหัวข้อ "100 นักร้องที่ยิ่งใหญ่ที่สุดตลอดกาล"[6] ในปี 2002 บิลบอร์ดได้ใส่ชื่อออร์บิสันในอันดับที่ 74 ในหัวข้อ "600 ศิลปินที่ได้รับการจดบันทึก"[7] ในปี 2014 ออร์บิสันได้รับเลือกให้เข้าสู่ "อเมริกันป๊อปมิวสิกฮอลออฟเฟม"