ระดับความพร้อมทางเทคโนโลยีถูกนำมาใช้ครั้งแรกโดยนาซ่าในปี ค.ศ. 1974 และถูกใช้อย่างเป็นทางการในปี ค.ศ. 1989 โดยในช่วงเริ่มต้นได้มีการแบ่งระดับไว้เป็น 7 ระดับ และได้เปลี่ยนมาเป็น 9 ระดับที่ได้รับความนิยมในปัจจุบันในปี ค.ศ. 1990[3]

ต้นฉบับระดับความพร้อมทางเทคโนโลยีของนาซ่า ประกอบด้วย[4]

ระดับที่ 1 – การสังเกต ติดตาม และรายงานองค์ความรู้พื้นฐานระดับที่ 2 – การยืนยันความเป็นไปได้ในการนำไปใช้งานระดับที่ 3 – การสาธิตการใช้งาน การวิเคราะห์ และการทดสอบระดับที่ 4 – การยืนยันในการทดลองของส่วนประกอบในห้องวิจัยระดับที่ 5 – การยืนยันในการทดลองของส่วนประกอบส่วนประกอบในสภาวะแวดล้อมจริงระดับที่ 6 – การยืนยันการใช้งานระบบในสภาวะแวดล้อมจำลองระดับที่ 7 – การยืนยันการใช้งานระบบในอวกาศ