ระบบอาร์-เอส-ที (อังกฤษ: R-S-T system) ใช้กันในหมู่นักวิทยุสมัครเล่น, ผู้ฟังคลื่นสั้น และนักวิทยุอื่น ๆ เพื่อแลกเปลี่ยนข้อมูลเกี่ยวกับคุณภาพของสัญญาณวิทยุที่ได้รับ รหัสเป็นตัวเลขสามหลัก โดยแต่ละหลักมีตัวเลขสำหรับการประเมินความชัดเจน ความแรง และความใสของเสียงของสัญญาณ[1][2] รหัสนี้ได้รับการพัฒนาในปี พ.ศ. 2477 โดยนักวิทยุสมัครเล่น อาเธอร์ ดับเบิลยู. บราเทน สัญญาณเรียกขาน W2BSR[3][4][5][6] และคล้ายกับรหัสที่ประมวลผลในข้อบังคับวิทยุของสหภาพโทรคมนาคมระหว่างประเทศ ไคโร พ.ศ. 2481[7]