รัฐและดินแดนของประเทศแคนาดา เป็นเขตการปกครองระดับย่อยในพื้นที่ของประเทศแคนาดา อยู่ภายใต้อำนาจของรัฐธรรมนูญแคนาดา โดยในการรวมสมาพันธ์แคนาดาเมื่อ ค.ศ. 1867 สามมณฑลอันประกอบไปด้วยบริติชนอร์ทอเมริกา—นิวบรันสวิก, โนวาสโกเชีย และมณฑลแคนาดา (ซึ่งถูกแบ่งออกเป็นออนแทรีโอและควิเบก) ได้รวมตัวกันจัดตั้งอาณานิคมสหพันธ์เพื่อเตรียมพร้อมเป็นรัฐเอกราชในศตวรรษถัดไป ประวัติศาสตร์แคนาดามีการเปลี่ยนแปลงขอบเขตดินแดนอยู่บ่อยครั้งและมีการเปลี่ยนแปลงเขตการปกครองจากเดิมที่มีเพียง 4 รัฐ กลายเป็น 10 รัฐและ 3 ดินแดน รัฐและดินแดยเหล่านี้ทำให้แคนาดากลายเป็นประเทศที่มีพื้นที่มากเป็นอันดับที่ 2 ของโลกในปัจจุบันความแตกต่างระหว่างรัฐกับดินแดนของแคนาดา นั่นคือ รัฐจะมีอำนาจในการปกครองของตนเองตาม พระราชบัญญัติรัฐธรรมนูญ 1867 (เดิมมีชื่อว่า พระราชบัญญัติบริติชนอร์ทอเมริกา 1867)[1], ในขณะที่ดินแดนนั้น อำนาจจะถูกลดทอนลงโดยรัฐสภาแคนาดา อำนาจที่บัญญัติไว้ในรัฐธรรมนูญถูกแบ่งให้กับรัฐบาลแคนาดา (รัฐบาลสหพันธ์) และรัฐบาลประจำรัฐ การเปลี่ยนแปลงอำนาจระหว่างสหพันธ์กับรัฐต้องอาศัยการแปรบัญญัติทางรัฐธรรมนูญ ในขณะที่การเปลี่ยนแปลงอำนาจของดินแดน มีเพียงรัฐสภาหรือรัฐบาลที่ดำเนินการได้เพียงฝ่ายเดียวตามหลักรัฐธรรมนูญแคนาดาสมัยใหม่ รัฐมีลักษณะเป็นรัฐอธิปไตยร่วมบนพื้นที่ในความรับผิดชอบระหว่างรัฐบาลสหพันธ์และรัฐบาลประจำรัฐตาม พระราชบัญญัติ 1867 ในแต่ละรัฐจะมีตำแหน่งผู้แทนที่เรียกกันว่า ผู้ว่าร้อยโท ในขณะที่ดินแดนจะไม่มีความเป็นอธิปไตย เพียงแต่จะได้รับอำนาจบางส่วนจากสหพันธ์ และมีคณะกรรมาธิการเป็นตัวแทนของรัฐบาลสหพันธ์