รางวัลฮิวโก สาขาเรื่องสั้นยอดเยี่ยม (อังกฤษ: Hugo Award for Best Short Story) เป็นหนึ่งในรางวัลฮิวโกที่มอบให้ในแต่ละปีสำหรับเรื่องบันเทิงคดีแนววิทยาศาสตร์หรือจินตนิมิตที่ได้รับการตีพิมพ์หรือแปลเป็นภาษาอังกฤษในช่วงปีปฏิทินที่ผ่านมา รางวัลเรื่องสั้นมีให้สำหรับผลงานบันเทิงคดีที่มีความยาวน้อยกว่า 7,500 คำ นอกจากนี้ ยังมีการแจกรางวัลสำหรับผลงานที่มีความยาวมากกว่าในประเภทนวนิยายขนาดสั้น, เรื่องสั้นขนาดยาว และนวนิยาย รางวัลฮิวโกได้รับการอธิบายว่าเป็น "สิ่งที่แสดงจุดเด่นที่ดีสำหรับจินตนิยาย" และ "รางวัลเกี่ยวกับการประพันธ์ที่รู้จักกันดีที่สุดสำหรับการเขียนบันเทิงคดีแนววิทยาศาสตร์"[1][2]รางวัลฮิวโก สาขาเรื่องสั้นยอดเยี่ยม ได้มอบรางวัลทุกปีตั้งแต่ ค.ศ. 1955 ยกเว้นใน ค.ศ. 1957 โดยรางวัลนี้มีชื่อว่า "บันเทิงคดีสั้นยอดเยี่ยม" ค่อนข้างมากกว่า "เรื่องสั้นยอดเยี่ยม" ใน ค.ศ. 1960–1966 ในช่วงเวลานี้ไม่มีการมอบรางวัลประเภทนวนิยายขนาดสั้น และยังไม่มีการกำหนดประเภทของเรื่องสั้นขนาดยาว รางวัลนี้กำหนดให้เป็นผลงาน "ความยาวน้อยกว่านวนิยาย" ที่ไม่ได้ตีพิมพ์เป็นหนังสือเดี่ยว[3] นอกเหนือจากรางวัลฮิวโกแบบปกติแล้ว รางวัลฮิวโกย้อนหลัง หรือ "รีโทรฮิวโก" ที่เริ่มตั้งแต่ ค.ศ. 1996 ยังมอบให้สำหรับผลงาน 50, 75 หรือ 100 ปีก่อนหน้านี้ โดยอาจมอบรางวัลรีโทรฮิวโกเป็นเวลาหลายปีหลังจาก ค.ศ. 1939 ซึ่งเดิมไม่มีการมอบรางวัล[4] จนถึงปัจจุบัน ได้มีการมอบรางวัลรีโทรฮิวโกแก่เรื่องสั้นใน ค.ศ. 1939, 1941, 1943–1946, 1951, และ 1954[5]ในช่วงการเสนอชื่อ 73 ปี ผู้เขียน 204 คนได้รับการเสนอชื่อเข้าชิง ซึ่งในจำนวนนี้มี 56 คนที่ได้รับรางวัล รวมถึงผู้เขียนร่วมและรีโทรฮิวโก โดยฮาร์ลาน เอลลิสัน ได้รับรางวัลฮิวโกมากที่สุดสำหรับเรื่องสั้นยอดเยี่ยมสี่ครั้ง ส่วนอาร์เธอร์ ซี. คลาร์ก, แลร์รี นิเวน, ไมค์ เรสนิก, ไมเคิล สวานวิก และคอนนี วิลลิส ได้รับรางวัลสามครั้ง ขณะที่พอล แอนเดอร์สัน, โจ ฮาลเดอแมน และเคน หลิว ได้รับรางวัลสองครั้งเท่านั้นที่ชนะมากกว่าหนึ่งครั้ง ทั้งนี้ เรสนิกได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงมากที่สุดที่ 18 ครั้ง ในขณะที่สวานวิกได้รับการเสนอชื่อ 14 ครั้ง โดยไม่มีนักเขียนคนอื่นที่ได้รับการเสนอชื่อมากกว่า 7 ครั้ง ซึ่งไมเคิล เอ. เบอร์สไตน์ ได้รับการเสนอชื่อ 7 ครั้ง จึงถือเป็นผู้ได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงมากที่สุดโดยที่ไม่ได้ชนะรางวัลดังกล่าว