ราชอาณาจักรเครือจักรภพ (อังกฤษ: Commonwealth realm) คือรัฐเอกราชภายในเครือจักรภพแห่งประชาชาติที่มีสมเด็จพระราชินีนาถเอลิซาเบธที่ 2 แห่งสหราชอาณาจักรทรงเป็นประมุขและใช้ลำดับการสืบราชบัลลังก์แบบเดียวกับรัฐสมาชิกอื่น ๆ ในเครือจักรภพ[1][2] ข้อมูลเมื่อ 2012[update] ซึ่งมีด้วยกันทั้งหมด 16 รัฐ รวมพื้นที่ทั้งหมด (ไม่นับรวมการอ้างสิทธิ์เหนือดินแดนแอนตาร์กติก) 18.8 ล้านตารางกิโลเมตร (7.3 ล้านตารางไมลส์) และมีประชากรรวมกันกว่า 137 ล้านคน[3] โดยรัฐที่มีประชากรมากที่สุดหกลำดับแรก ได้แก่ สหราชอาณาจักร, แคนาดา, ออสเตรเลีย, ปาปัวนิวกินี, นิวซีแลนด์ และจาเมกาอาณาจักรในเครือจักรภพทั้งหมดล้วนแล้วแต่เคยเป็นอาณานิคมของสหราชอาณาจักรด้วยกันทั้งสิ้น ยกเว้นเพียงแต่สหราชอาณาจักรและปาปัวนิวกินี (ก่อนได้รับเอกราชเคยเป็นเพียงดินแดนสองแห่งที่ถูกปกครองโดยอาณานิคมออสเตรเลีย) พระราชบัญญัติเวสต์มินสเตอร์มีผลบังคับใช้ในปี พ.ศ. 2474 นับเป็นการสถาปนาอาณาจักรในเครือจักรภพขึ้นเป็นครั้งแรกโดยการให้เอกราชทางนิติบัญญัติแก่อาณานิคมหลายแห่ง ซึ่งในช่วงต้นคริสต์ศตวรรษที่ 19 หรือต้นคริสต์ศตวรรษที่ 20 ได้กลายมาเป็นเขตปกครองตนเองเรียบร้อยแล้ว และจึงกลายมาเป็นอาณาจักรในเครือจักรภพด้วยการที่สหราชอาณาจักรการมอบเอกราชให้โดยตรงเป็นช่วงเวลาหนึ่งแล้วที่การใช้คำว่า เขตปกครอง ยังคงมีไว้เพื่อใช้หมายถึงอาณาจักรที่ไม่ได้อยู่ในเครือจักรภพอังกฤษ แม้ว่าสถานะอย่างเป็นทางการของเขตปกครองเหล่านั้นจะเปลี่ยนไปแล้วก็ตาม มีบางครั้งที่การเรียกใช้ชื่อดังกล่าวปรากฏให้เห็นในปัจจุบัน แต่พบได้น้อยครั้งลงอย่างต่อเนื่องเมื่อคำว่า อาณาจักร ถูกนำมาใช้อย่างเป็นทางการพร้อมกับที่สมเด็จพระราชินีนาถเอลิซาเบธที่ 2 เสด็จขึ้นครองราชย์ในปี พ.ศ. 2495 ซึ่งบังคับให้ต้องใช้สถานะที่ถูกต้องตามกฎหมายพร้อมด้วยพระราชอิสริยยศและพระราชนามแบบปัจจุบันในแต่ละประเทศ[1] อย่างไรก็ตามคำว่า อาณาจักรในเครือจักรภพ เป็นเพียงคำอธิบายอย่างไม่เป็นทางการ ไม่ใช่คำที่ใช้อย่างเป็นทางการ