ตำแหน่งนายกรัฐมนตรีแห่งเนปาล (เนปาล: नेपालको प्रधानमन्त्री, อักษรโรมัน: เนปาลาโก ประธานมนตรี) ในรูปแบบใหม่ถูกเรียกด้วยชื่อที่แตกต่างกันในช่วงเวลาต่าง ๆ ในประวัติศาสตร์เนปาล ในยุคสมัยของกษัตริย์ราชวงศ์ศาหะ มุลกาจิส (หัวหน้า กาจิส) หรือเจาตาริยาส ทำงานในฐานะนายกรัฐมนตรีในสภาแห่ง 4 เจาตาริยาส, 4 กาจิส, และเจ้าหน้าที่จิปาถะ เหล่า ภราดาส (เสนาบดี) ถูกเลือกมาจากตระกูลที่มีวรรณะสูงและมีอิทธิพลทางการเมือง เช่น ตระกูลปันเด ตระกูลบัสนียัต และตระกูลถาปะ ขุนนางกุรข่าส่วนใหญ่มาจากตระกูลวรรณะกษัตริย์และพวกเขามีสถานะที่มั่นคงในการบริหารกิจการพลเรือน[1] นายกรัฐมนตรีเนปาลตั้งแต่ 1768-1950 เป็นพวกวรรณะกษัตริย์ ยกเว้นรานา นาถ ปูดยาลที่เป็นพราหมณ์[2] การจัดสรรอำนาจของฝ่ายบริหารมีความผลัดเปลี่ยนระหว่าง กาจิส และ เจาตาริยาส ใน ค.ศ. 1804 นั้น ตำแหน่งที่มีอำนาจเพียงตำแหน่งเดียวได้แก่ มุคติยาร์ ซึ่งสถาปนาโดยพระเจ้ารณพหาทุร ศาหะซึ่งมีอำนาจบริหารของประเทศ[3] มุคติยาร์ ดำรงสถานะเป็นหัวหน้าฝ่ายบริหารเรื่อยมาจนกระทั่งการจัดตั้งตำแหน่งนายกรัฐมนตรีในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 1843 โดย มาทาบาร์ ซิงห์ ถาปะ ผู้เป็น มุคติยาร์ ตลอดจนนายกรัฐมนตรีและผู้บัญชาการกองทัพเนปาล[4][5] ในยุคสมัยของตระกูลรานา ตำแหน่งนายกรัฐมนตรีกลายเป็นตำแหน่งสืบสายโลหิตและมีการเพิ่มตำแหน่ง — มหาราชาแห่งลัมจังและกัสกี ผู้บัญชาการทหารสูงสุดเนปาล และ ประธานเครื่องราชอิสสริยาภรณ์แห่งเนปาลหลังการปฏิวัติเนปาล 1951 พลเมืองที่ไม่ใช่ชนชั้นสูงเช่น มาตริกา ปราสาท โคอีราลา ดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรียังคงอยู่ภายใต้การประกาศของพระมหากษัตริย์เนปาล การเลือกตั้งครั้งแรกได้รับการจัดตั้งใน 1959 และภิชเวชวาร์ ปราสาท โคอีราลากลายเป็นนายกรัฐมนตรีคนแรกที่ได้รับเลือกตั้ง อย่างไรก็ตาม เขาถูกปลดและจำคุกใน 1960 โดยสมเด็จพระราชาธิบดีมเหนทรพีรพิกรมศาหะเทวะ ผู้ทรงสร้างระบอบเผด็จการแบบคณาธิปไตยคือระบบปัญจญัติ และเนปาลก็ไม่มีรัฐบาลประชาธิปไตยจนกระทั่ง ค.ศ. 1990 หลังการเคลื่อนไหวจานา อันโดลันใน ค.ศ. 1990 ประเทศจึงเปลี่ยนเป็นระบอบราชาธิปไตยในรัฐบาล การล้มเลิกราชาธิปไตยในวันที่ 28 พฤษภาคม 2008 โดยสภาร่างรัฐธรรมนูญชุดที่ 1 แล้วประเทศก็เปลี่ยนแปลงเป็นระบอบสหพันธรัฐสาธารณรัฐประชาธิปไตย