พายุเฮอริเคนปาลี

ฤดูกาล พ.ศ. 2559 นี้ เริ่มต้นด้วยเศษที่หลงเหลือของพายุดีเปรสชันเขตร้อนเก้าซี ซึ่งถูกทิ้งไว้เป็นบริเวณชื้นขนาดใหญ่เบื้องหลัง ในมหาสมุทรแปซิฟิกบริเวณเส้นศูนย์สูตร การเปลี่ยนเป็นลมตะวันตกอย่างฉับพลันที่มีประสิทธิภาพ เป็นคุณลักษณะทั่วไปที่เกี่ยวข้องกับปรากฏการณ์เอลนีโญที่รุนแรง ซึ่งกระตุ้นการก่อกำเนิดของพายุหมุนภายในการแปรปรวน ผลที่ได้คือการก่อตัวของหย่อมความกดอากาศต่ำ สาเหตุมาจากอุณหภูมิพื้นผิวน้ำทะเลที่สูงขึ้นอย่างผิดปกติ ที่ประมาณ 29.5°ซ (85.1°ฟ)

• วันที่ 7 มกราคม ระบบรวมตัวกันก่อตัวเป็นพายุดีเปรสชันเขตร้อน นี่แสดงให้เห็นถึงการก่อตัวของพายุลูกแรกที่เร็วที่สุดที่เคยบันทึกได้ในมหาสมุทรแปซิฟิกกลาง ซึ่งเร็วกว่าพายุโซนร้อนวิโนนาในฤดูกาลปี พ.ศ. 2532 เพียง 6 วัน[2] ในไม่ช้า ระบบก็ทวีกำลังแรงขึ้นเป็นพายุโซนร้อน และได้รับชื่อ ปาลี กลายเป็นระบบพายุลูกที่ก่อตัวเร็วที่สุดเท่า ที่เคยบันทึกได้ในมหาสมุทรแปซิฟิกตะวันออกเฉียงเหนือ[3]
• วันที่ 11 มกราคม พายุได้ทวีกำลังแรงขึ้นเป็นพายุเฮอริเคนระดับ 1 และกลายเป็นพายุเฮอริเคนลูกที่ก่อตัวเร็วที่สุด เท่าที่เคยบันทึกไว้ในแอ่งแปซิฟิกตะวันออกเฉียงเหนือ ซึ่งก่อนหน้านี้ตำแหน่งนี้เป็นของ พายุเฮอริเคนเอเกกา เมื่อ พ.ศ. 2535[4] ปาลีเคลื่อนตัวลงมาต่ำที่สุดที่ละติจูด 2.0°น ทำให้ถูกบันทึกเป็นพายุในซีกโลกตะวันตกที่อยู่ในละติจูดต่ำสุด ต่ำกว่าที่พายุดีเปรสชันเขตร้อนเก้าซีเคยทำไว้ที่ 2.2°น ในช่วงสองสัปดาห์ก่อน[5][6]

พายุดีเปรสชันเขตร้อนหนึ่ง-อี

• วันที่ 4 มิถุนายน ศูนย์เฮอริเคนแห่งชาติ เริ่มเฝ้าระวังพื้นที่ที่เป็นไปได้ของการพัฒนา[7] อีกไม่กี่วันถัดมา ความน่าจะเป็นของการก่อตัวของพายุลดลงในระดับต่ำ
• วันที่ 6 มิถุนายน เหนือความคาดหมาย พายุดีเปรสชันหนึ่ง-อีก่อตัวขึ้น และเริ่มมีการออกการเฝ้าระวัง[8][9] นำให้รัฐบาลของเม็กซิโกได้ออกประกาศการเฝ้าระวังพายุโซนร้อนกับชายฝั่งทะเล[10]
• วันที่ 7 มิถุนายน พายุอ่อนกำลังลง ดังนั้นทำให้การเฝ้าระวังถูกยกเลิก[11]
• วันที่ 8 มิถุนายน ในช่วงต้นของวันพายุได้ขึ้นฝั่งเม็กซิโกใกล้กับอ่าวเตฮวนเตเปคและสลายตัวไป[12]

ขณะที่มาตรการป้องกัน มีการเปิดสถานที่อพยพชั่วคราวทั่วรัฐเชียปัส[13] พายุดีเปรสชันเป็นสาเหตุให้เกิดความเสียหายเล็กน้อยทั่วรัฐวาฮากา โดยแรกเริ่มภายในเทศบาลซาลีนากรูซ ฝนตกหนักทำให้เกิดน้ำท่วมในถนนบางสาย และหลุมยุบทำให้บ้านเรือนเสียหายหนึ่งหลังคาเรือน[14]

พายุโซนร้อนแอทากา

• วันที่ 1 กรกฎาคม ศูนย์เฮอริเคนแห่งชาติ (NHC) เริ่มเฝ้าติดตามพื้นที่ที่มีความเป็นไปได้ของการก่อตัว ซึ่งมีการจัดระบบเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว[15]
• วันที่ 2 กรกฎาคม อีกเจ็ดชั่วโมงต่อมา หย่อมความกดอากาศต่ำทวีกำลังแรงขึ้นเป็นพายุดีเปรสชันเขตร้อนสอง-อี ระบบมีการจัดระบบที่รวดเร็วมาก ซึ่งต่อมา NHC ได้เพิ่มความรุนแรงของสอง-อีเป็นพายุโซนร้อน และใช้ชื่อ แอทากา[16]
• วันที่ 3 กรกฎาคม แอทากามีกำลังแรงสูงสุด[17] ที่ความเร็วลม 45 ไมล์/ชั่วโมง หลังจากนั้นไม่นาน แอทากาก็เริ่มอ่อนกำลังลงเล็กน้อย ขณะที่ยังเคลื่อนตัวไปทางตะวันตก
• วันที่ 5 กรกฎาคม แอทากากลายเป็นพายุหมุนนอกเขตร้อน[18]

พายุเฮอริเคนบลัส

• วันที่ 27 มิถุนายน ศูนย์เฮอริเคนแห่งชาติ (NHC) ได้จับเฝ้าติดตามคลื่นอากาศในเขตร้อน เหนือทวีปอเมริกากลางสำหรับความเป็นไปได้ในการพัฒนา[19]
• วันที่ 30 มิถุนายน หย่อมความกดอากาศต่ำก่อตัวขึ้นทางใต้ของเม็กซิโก[20]
• วันที่ 3 กรกฎาคม พายุมีความได้เปรียบเพียงพอในการจัดระบบ และกลายเป็นพายุดีเปรสชันเขตร้อนสาม-อี[21] หกชั่วโมงถัดมา ท่ามกลางภาวะแวดล้อมที่เอื้ออำนวยด้วยอุณหภูมิพื้นผิวน้ำทะเลที่สูง และลมเฉือนแนวตั้งที่น้อยลง ทำให้มันทวีกำลังแรงขึ้นเป็นพายุโซนร้อนและได้รับชื่อ บลัส[22]
• วันที่ 4 กรกฎาคม พายุยังคงทวีกำลังแรงขึ้นอย่างคงตัว เป็นผลให้บลัสทวีกำลังแรงขึ้นเป็นพายุเฮอริเคน[23] ต่อมาการทวีกำลังแรงชะงักลงในส่วนที่เหลือของวัน เนื่องจากอากาศแห้งได้ไหลเข้าสู่การหมุนเวียน[24]
• วันที่ 5 กรกฎาคม อย่างไรก็ตาม บลัสเริ่มแรงขึ้นอย่างรวดเร็ว และเริ่มเป็นพายุเฮอริเคนขนาดใหญ่ลูกแรงของฤดูกาลในช่วงเย็นของวัน[25]
• วันที่ 6 กรกฎาคม บลัส มีกำลังแรงสูงสุดในความรุนแรงพายุเฮอริเคนระดับ 4[26] ต่อมาบลัส ได้อ่อนกำลังลงเป็นพายุเฮอริเคนระดับ 3 ก่อนจะเปลี่ยนผ่านไปเป็นพายุหมุนเขตร้อนรูปวงแหวน และมีความรุนแรงต่อไป[27] อย่างไรก็ตาม บลัสได้เคลื่อนผ่านเหนือพื้นที่อุณหภูมิพื้นผิวน้ำทะเลลดลง
• วันที่ 7 กรกฎาคม เป็นผลให้มันมีแนวโน้มอ่อนกำลังลงอย่างช้า ๆ ซึ่งบลัสได้อ่อนกำลังลงจนมีสถานะต่ำกว่าพายุเฮอริเคนขนาดใหญ่ในช่วงสายของวัน[28]
• วันที่ 8 กรกฎาคม บลัสอ่อนกำลังลงเป็นพายุเฮอริเคนระดับ 1[29]
• วันที่ 9 กรกฎาคม บลัสอ่อนกำลังลงเป็นพายุโซนร้อน[30] การอ่อนกำลังลงถูกเร่งท่ามกลางมวลอากาศที่เสถียรและการเพิ่มขึ้นของลมเฉือนแนวตะวันตกเฉียงใต้[31]
• วันที่ 10 กรกฎาคม เหนือทะเลที่มีอุณหภูมิพื้นผิวที่ 24 °ซ (75 °ฟ)[32] บลัส อ่อนกำลังลงเป็นพายุดีเปรสชันเขตร้อน และเสื่อมลงเป็นพายุหมุนนอกเขตร้อนหลังจากนั้นอย่างรวดเร็ว[33]

ความชื้นที่เกี่ยวข้องกับเศษที่เหลือของบลัสทำให้เกิดฝนตกในฮาวาย[34]

พายุเฮอริเคนซีเลีย

• วันที่ 2 กรกฎาคม ศูนย์เฮอริเคนแห่งชาติเริ่มเฝ้าระวังพื้นที่ความเป็นไปได้ในการก่อตัว[35]
• วันที่ 6 กรกฎาคม ทางศูนย์ ฯ บันทึกว่า "พายุดีเปรสชันเขตร้อนดูเหมือนจะก่อตัวภายในอีกสองวัน"[36]
• วันที่ 7 กรกฎาคม พายุดีเปรสชันเขตร้อนสี่-อีกก่อตัว[37]
• วันที่ 8 กรกฎาคม มันได้ทวีกำลังแรงขึ้นเป็นพายุโซนร้อน และได้ชื่อ ซีเลีย
• วันที่ 10 กรกฎาคม ซีเลียได้ทวีกำลังแรงขึ้นเป็นพายุเฮอริเคน[38]
• วันที่ 11 กรกฎาคม ซีเลียทวีกำลังแรงเป็นพายุเฮอริเคนระดับ 2 และยังคงความรุนแรงต่อไปอีกสองวัน[39]
• วันที่ 14 กรกฎาคม ซีเลียเริ่มอ่อนกำลังลงที่ความรวดเร็ว จนกลายเป็นพายุโซนร้อน
• วันที่ 15 กรกฎาคม ซีเลียเคลื่อนตัวเข้าสู่แอ่งแปซิฟิกกลางและอ่อนกำลังลงเป็นพายุดีเปรสชัน
• วันที่ 16 กรกฎาคม ซีเลียสลายตัวลง[40]
• วันที่ 17 กรกฎาคม ศูนย์เฮอริเคนแปซิฟิกกลาง บันทึกว่า ความกดอากาศต่ำมีโอกาสที่จะฟื้นฟูเป็นพายุหมุนเขตร้อน[41] ซึ่งต่อมา ซีเลียล้มเหลวในการก่อตัวอีกครั้ง และล้มเหลวในการฟื้นฟูเป็นพายุหมุนเขตร้อน

พายุเฮอริเคนดาร์บี

ในสัปดาห์ที่สองของเดือนกรกฎาคม มีระบบหย่อมความกดอากาศต่ำก่อตัวถึง 5 หย่อมในแปซิฟิกตะวันออก โดยหย่อมที่ 4 จากทั้งหมดถูกบันทึกโดยศูนย์เฮอริเคนแห่งชาติ

• วันที่ 9 กรกฎาคม หย่อมนั้นตั้งอยู่ในสถานที่ที่มีภาวะแวดล้อมเอื้ออำนวย อาจก่อตัวและกลายเป็นพายุโซนร้อนได้[42]
• วันที่ 11 กรกฎาคม หย่อมความกดอากาศทวีกำลังแรงเป็นพายุดีเปรสชันเขตร้อนห้า-อี[43]
• วันที่ 12 กรกฎาคม ห้า-อี ทวีกำลังแรงขึ้นเป็นพายุโซนร้อน และได้รับชื่อว่า ดาร์บี
• วันที่ 13 กรกฎาคม ดาร์บีบรรลุความรุนแรงเป็นพายุเฮอริเคน
• วันที่ 15 กรกฎาคม ระบบทวีกำลังแรงขึ้นเป็นพายุเฮอริเคนระดับ 2
• วันที่ 16 กรกฎาคม ถึงอย่างไรก็ตามแม้ระบบเคลื่อนไปเหนือน้ำเย็น ดาร์บียังทวีกำลังแรงขึ้นเป็นพายุเฮอริเคนระดับ 3 อย่างไรก็ตาม 6 ชั่วโมงหลังจากนั้น ดาร์บีอ่อนกำลังลงกลับไปเป็นพายุเฮอริเคนระดับ 2[44] อีกสี่วัดถัดไป ดาร์บีอ่อนกำลังลงอีกเหนือน้ำเย็นเป็นพายุโซนร้อนโดยเคลื่อนตัวไปทางตะวันตก มุ่งสู่รัฐฮาวาย ขณะที่มันเข้าใกล้พื้นที่ มันได้ทวีกำลังอีกครั้ง ทำให้มีการใช้การเฝ้าระวังและเตือนภัยพายุหมุนเขตร้อนโดยทันทีบนหมู่เกาะฮาวาย[45]
• วันที่ 24 กรกฎาคม เวลา 00:00 UTC มันได้ขึ้นฝั่งเข้าใกล้ปาฮาลาบนเกาะใหญ๋[46] และเคลื่อนผ่านเกาะไปเกาะในระดับพายุโซนร้อนกำลังอ่อน ซึ่งเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่พายุเฮอริเคนอิซเซลในฤดูกาล 2557

พายุโซนร้อนเอสเทลล์

ในแนวต่อเนื่องของพายุหมุนเขตร้อนด้วยเส้นทางที่เหมือนกัน หย่อมความกดอากาศต่ำได้กลายเป็นพายุโซนร้อนเอสเทลล์

• วันที่ 15 กรกฎาคม หย่อมความกดอากาศต่ำทวีกำลังแรงขึ้นเป็นพายุดีเปรสชันเขตร้อนหก-อี[47]
• วันที่ 16 กรกฎาคม พายุโซนร้อนลูกที่ห้าแห่งฤดูกาลแปซิฟิกตะวันออกก่อตัวขึ้น และได้ชื่อว่า เอสเทลล์[48]
• วันที่ 18 กรกฎาคม เอสเทลล์มีความรุนแรงขึ้นโดยมีความเร็วลม 70 ไมล์/ชม. (115 กม./ชม.) โดยมีสถานะล่างกว่าพายุเฮอริเคน อย่างไรก็ตามมันได้อ่อนกำลังลงเล็กน้อย[49]
• วันที่ 20 กรกฎาคม เอสเทลล์ยังคงความรุนแรงอยู่ อย่างไรก็ตาม การคาดการณ์ไม่ได้บอกว่ามันจะทวีกำลังแรงเป็นพายุเฮอริเคน และเริ่มอ่อนกำลังเหนือน้ำเย็นทางตะวันออกเฉียงเหนือของฮาวาย[50]
• วันที่ 22 กรกฎาคม เอสเทลล์อ่อนกำลังลงโดยมีความเร็วลมที่ 40 ไมล์/ชม. (65 กม./ชม.) และสลายตัวไปในที่สุด[51]

พายุเฮอริเคนแฟรงก์

• วันที่ 21 กรกฎาคม หย่อมความกดอากาศต่ำใกล้กับชายฝั่งเม็กซิโกจัดระบบเป็นพายุโซนร้อน[52] โดย NHC เพิ่มความรุนแรงของระบบเป็นพายุโซนร้อนโดยตรงในการเฝ้าระวังฉบับแรก โดยใช้ชื่อ แฟรงก์ โดยข้ามขั้นตอนการเป็นพายุดีเปรสชันเขตร้อนไป[53] หลังจากวันนั้นแฟรงก์ได้เคลื่อนตัวออกห่างจากคาบสมุทรบาฮากาลีฟอร์เนีย ถึงอย่างไรก็ตามการคาดการณ์การทวีกำลังแรงขึ้น แฟรงก์จะเอื้อมไม่ถึงสถานะพายุเฮอริเคน
• วันที่ 26 กรกฎาคม กระทั่งวันที่ 26 กรกฎาคม ใกล้กับที่พายุจอร์เจตต์อ่อนกำลังลง ถึงอย่างไรก็ตาม แฟรงก์ก็กลายเป็นพายุลูกที่ห้าในการบันทึกซึ่งก่อตัวในเดือนกรกฎาคมของเฮอริเคนแปซิฟิก โดยครั้งก่อนหน้าถูกบันทึกไว้าที่ 4 และถูกตั้งเป็น 5 ในฤดูกาลก่อนหน้า[54]

พายุเฮอริเคนจอร์เจตต์

• วันที่ 21 กรกฎาคม ระหว่างพายุเอสเทลล์ และ พายุแฟรงก์ มีพายุดีเปรสชันก่อตัวอีกลูกหนึ่ง และอีกสองชั่วโมงถัดมา พายุดีเปรสชันเขตร้อนทวีกำลังแรงขึ้นเป็นพายุโซนร้อน และได้รับชื่อ จอร์เจตต์ และเป็นพายุโซนร้อนลูกที่เจ็ดที่ก่อตัวในเดือนกรกฎาคม[55][56] และถูกบันทึกร่วมกับฤดู 2528 และ 2558
• วันที่ 24 กรกฎาคม จอร์เจตต์กลายเป็นพายุเฮอริเคน และกลายเป็นพายุเฮอริเคนระดับ 4 อย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นจอร์เจตต์อ่อนกำลังลงอย่างรวดเร็วเพราะน้ำเย็น และอ่อนกำลังลงเป็นพายุโซนร้อนในวันถัดมา

พายุโซนร้อนฮาวเวิร์ด

พายุโซนร้อนอีเวตต์

พายุโซนร้อนฆาบิเอร์

พายุโซนร้อนเคย์

พายุเฮอริเคนเลสเตอร์

พายุเฮอริเคนแมเดลิน

พายุเฮอริเคนนิวตัน

พายุเฮอริเคนออร์ลีน

พายุเฮอริเคนเพน

พายุโซนร้อนรอสลิน

พายุเฮอริเคนอูลีกา

พายุเฮอริเคนซีมอร์

พายุโซนร้อนทีนา

พายุโซนร้อนออตโต