การเพิ่มของความหายนะชนิดรุนแรงระดับสูงมากนั้น มีผลสืบเนื่องมาจากการเพิ่มจำนวนเหตุการณ์รุนแรงที่ร่วมกับการเพิ่มของจำนวนประชากร ซึ่งการเพิ่มจำนวนประชากรมีผลให้เกิดความเสียหายมากกว่าพื้นที่ที่มีประชากรน้อย องค์การอุตุนิยมโลก[3] และสำนักปกป้องสิ่งแวดล้อมสหรัฐฯ (EPA)[4] ได้โยงการเพิ่มจำนวนอุบัติภัยธรรมชาติสุดโต่งว่าเกิดจากปรากฏการณ์โลกร้อน เช่นกับโฮโย (Hoyos et al. (2006) ที่เขียนไว้ว่าการเพิ่มจำนวนของเฮอร์ริเคนระดับ 4 และ 5 เชื่อมโยงโดยตรงกับการเพิ่มอุณหภูมิของโลก[5] เช่นเดียวกัน เคอร์รี เอมมานูเอล ก็ได้เขียนไว้ในวารสารเนเจอร์ว่าพลังของเฮอร์ริเคนที่ลดถอยลงมีความสัมพันธ์กับอุณหภูมิที่เกี่ยวข้องกับสภาวะโลกร้อนโดยตรง แบบจำลองเฮอร์ริเคนได้แสดงผลต้องตรงกันโดยพบว่า เฮอร์ริเคนที่จำลองภายใต้บรรยากาศที่ร้อนขึ้น และที่มีสภาพ CO2 สูงขึ้นกว่าปัจจุบันจะมีความรุนแรงมากกว่าปัจจุบัน โทมัส คนุตสัน และ โรเบิร์ต อี ทูเลยาแห่ง NOAA ระบุเมื่อ พ.ศ. 2547 ว่าการร้อนขึ้นที่เกิดจากแก๊สเรือนกระจกอาจเป็นตัวนำที่ทำให้เกิดปรากฏการณ์พายุเฮอร์ริเคนระดับ 5 ที่สร้างความเสียหายระดับสูงบ่อยครั้งมากขึ้น[6] เวกชิ และ โสเดน (Vecchi and Soden) พบว่าแรงเฉือนลม (wind shear) ซึ่งเป็นตัวเพิ่มกำลังให้แก่พายุหมุนเขตร้อนเกิดการเปลี่ยนแปลงในแบบจำลองคาดการณ์สภาวะโลกร้อนด้วยเช่นกัน การคาดการณ์การเพิ่มของแรงเฉือนลมในแอตแลนติกเขตร้อนและแปซิฟิกตะวันออกมีความเชื่อมโยงโดยตรงกับการลดการ “เคลื่อนไหลวอล์คเกอร์” (Walker circulation) รวมทั้งการลดระดับของแรงเฉือนลมในแปซิฟิกตะวันตกและแปซิฟิกกลาง การศึกษาดังกล่าวไม่ได้อ้างถึงผลกระทบสุทธิของเฮอร์ริเคนในแอตแลนติกและแปซิฟิกตะวันออกที่เกิดจากบรรยากาศที่ร้อนและมีความชื้นมาก รวมทั้งแบบจำลองที่คาดการณ์เพิ่มขึ้นของแรงเฉือนลมในแอตแลนติก[7]